Το δέρμα, αδιαφανές

Το δέρμα σου είναι ένα μυστήριο από μόνο του. Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω πως υποθάλπεις μια δεύτερη ζωή, αόρατη στο γυμνό μάτι, ακριβώς κάτω απ’ το παραπλανητικό περίβλημα. Πόσο εύκολα μου την έχεις κρύψει, κάτω από μια επίπλαστη ακινησία. Από μια νιρβάνα που από κάτω κόχλαζε, αναδεύονταν και ξανακυλούσε προς τα μέσα, υπομονετικά και αθόρυβα. Και τη νύχτα, έφτασε μια στιγμή. Μια ανάσα-και ένα άγγιγμα.

Αν μπορούσα να σ’ αγαπήσω απ΄ την αρχή, πάλι θα πάλευα σαν την τυφλή για χρόνια, πάλι θα έκλαιγα στην αγκαλιά σου αμέτρητα βράδια και πάλι τα μαλλιά σου θα μύριζαν σαμπουάν ροδάκινο, όπως κάτι νύχτες που η καρδιά μου δεν άντεχε τόσο ευτυχία, Πάλι θα ξάπλωνα σ’ ένα μονό κρεβάτι, με το πρόσωπο θαμμένο στην καμπύλη του λαιμού και θα σε ανάσαινα άπληστα, μέχρι να με νανουρίσεις και να με πάρει ο ύπνος. Πάλι θα σ’ αγαπούσα δίχως σώμα, μόνο με την καρδιά και τα δάχτυλα. Πάλι θα ήσουν στ’ αλήθεια το αγόρι μου και εγώ θα ήμουν στ’ αλήθεια το κορίτσι σου, και ας μην υπήρξαμε ποτέ. Βαθιά, μέχρι το μεδούλι.

Αν μπορούσα να σβήσω, δε θα έσβηνα ούτε ένα κόμμα, μη και τα πράγματα δεν έρθουν όπως ήρθαν. Μη και παρεκκλίνουν. Μη και δεν ερχότανε ποτέ αυτή η νύχτα, η στιγμή, η ανάσα-και το άγγιγμα.