Περνώντας την είσοδο του εμπορικού, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ το κιτς. Πλαστικό, αδυσώπητο, καταναλωτικό κιτς. Ευτυχώς σε είχα δίπλα μου και βάλαμε τα γέλια με την άγαρμπη αγανάκτησή μου. Μου είχε λείψει το γέλιο σου. Ο τρόπος που όλα γίνονται μια μυστική συνομωσία, τα γέλια, οι αναφορές, οι συνειρμοί, οι εικόνες. Όλα τρέφονται από κάπου βαθειά, από ένα κομμάτι μου και από ένα κομμάτι σου, που είναι το δικό μας κομμάτι.
Είναι μήνες τώρα που άνοιξα τα ματάκια σαν την Ωραία Κοιμωμένη και κοιτάζω τον κόσμο σαν να τον βλέπω για πρώτη φορά. Στην ταβέρνα-αλυσίδα με την επιμελημένη σπιτική διακόσμηση, όση ώρα σκάλιζα με προσήλωση μια σαλάτα με κουσκούς, με κατέκλυζε η ευτυχία που είσαι πάλι εσύ που μου απλώνεις τη χείρα βοηθείας τώρα που το έχω ανάγκη. Που με βοηθάς να βρω τους ορισμούς για λέξεις που είχα ξεχάσει, που μου μαθαίνεις τα αισθήματα και τη ντροπή. Αν ήξερες τα μισά απ’ όσα έχω κάνει, θα ντρεπόμουνα. Όχι τόσο για μένα, όσο για τη στενοχώρια σου.
Αν έπρεπε να καταφύγω στα στοιχεία, θα ‘σουν γη. Το στερεό μου πάτημα και ας μην έχεις ιδέα. Το αντίθετο του κιτς. Πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου