Τα νοήματα γλυστράνε στις παρυφές των λέξεων και μένουν μετέωρα εκεί. Άπιαστα. Πάντα ψάχνω στις λέξεις. Διυλίζω τον κώνωπα, ανεπαρκής. Με Α στερητικό, πομπώδες και τόσο ταιριαστό που καταντάει γελοίο. Και για πες τώρα, τι θα μπορούσα να σου τάξω που δεν έχεις ήδη. Πως θα μπορούσα να μιλήσω δίχως την κοινοτυπία. Πέρα από αυτό, δε συντελείται καμιά άλλη κοσμογονία. Και αυτό δεν έχει όνομα. Μόνο μια ρευστή υπόσταση, που μάταια παλεύω να ορίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου