Ο Henry Miller για την αρρώστια

Γιατί να μην απολαμβάνουμε και την αρρώστια μας επίσης; Αρρωσταίνει κανείς ενίοτε απλώς για να μείνει μόνος ένα διάστημα. Είναι ένας τρόπος του σώματος να κατακτάει το μυαλό. Εδώ υπάρχουν προβλήματα που το μυαλό απλούστατα δεν μπορεί να τα λύσει. Και βασανιζόμαστε και γινόμαστε ανήμποροι και καταρρέουμε. Αρρωσταίνουμε, λέμε. Καλώς. Πηγαίνουμε στο κρεβάτι και καθώς πλαγιάζουμε εκεί, δίχως να κάνουμε απολύτως τίποτα, παραδομένοι στα άλυτα προβλήματα, φτάνουμε βαθμιαία σε μια νέα θεώρηση των πραγμάτων. Υποτασσόμαστε σε ορισμένα αναπόδραστα πράγματα που δεν είχαμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε όσο ήμασταν όρθιοι στα πισινά μας πόδια και χρησιμοποιούμε αυτό το αναθεματισμένο εργαλείο, το μυαλό, Το σέβομαι αυτό. Υπάρχουν εποχές που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, μήτε καν αυτός που αγαπάς. Πρέπει να μείνεις μόνος σου. Πρέπει να είσαι άρρωστος και να κυλιστείς μέσα στην αρρώστια σου. Το χρειάζεται η ίδια η ψυχή σου.