Τι με εκνευρίζει μέχρι αηδίας τον τελευταίο καιρό:
- oι «φίλοι» που μόλις εξανεμίζεται η πιθανότητα να γίνουν εραστές, παύουν να είναι και φίλοι.
- η επίκτητη μιζέρια και κακομοιριά των δελτίων των 8 και των πρωινών δημοσιογραφικών εκπομπών, με σεβάσμιο λάβαρο τη γκρίζα τούφα του Αφτιά.
- η virtuality σε όλες τις εκφάνσεις της, διότι ως γνωστόν, το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς. Τα virtual λουλούδια, οι virtual αγκαλιές, τα msn, τα sms, τα καλά συγκαλυμμένα virtual συναισθήματα, τα simulacra του Baudrillard, τα virtual πηδήματα και οι ψηφιακοί οργασμοί.
- η σχεδόν μηδενική θερμιδική αξία του μαρουλιού.
- το σύμπαν του Coelho, για τον πολύ απλό λόγο ότι το πραγματικό σύμπαν δε συνωμοτεί για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις, αλλά απεναντίας, σου βάζει κάθε δυνατό εμπόδιο προκειμένου να τεστάρει την αφοσίωσή σου στον στόχο σου. Και ενίοτε, όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής, σου ρίχνει μία στ’ αφτιά και σου αλλάζει στόχο. Και φτου απ’την αρχή.
- τα 5 κιλά που φορτώθηκα πέρυσι και δεν μπορώ να ξεφορτωθώ με τίποτα.
- τα εκνευριστικά φαντάσματα του παρελθόντος, μακρινού και μη.
- η αναποφασιστικότητά μου.
- οι χωριάτες που κατέβηκαν από τα βουνά με τα Cherokee, πίνουν μόνο Buondi, φοράνε κάλτσες και πουκάμισα Burberry, σκαλίζουν τα δόντια τους μετά το φαγητό με το μακρύ νύχι του μικρού δαχτύλου και ενίοτε κατουράνε στο πάτωμα της τουαλέτας του γραφείου μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου