Νοσταλγία (Back to the future)

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα και απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...εσύ μου τα χάλασες.

Splendor in the morning

bathed in early sunshine
she said
well
she said nothing
as she laid transparent
on the edge of happiness
having held
the angel baby
in her heart
through centuries of cold and turmoil
and only of lately
in her arms.

H Anais Nin για την αγάπη

Θα μπορούσες να με κάνεις να ενδώσω μ’ένα νεύμα, ένα σημάδι, κι αυτό το νεύμα, το σημάδι αυτό, δεν το κάνεις ποτέ. Να θυμάσαι τούτο: Δεν ήταν ποτέ η ματαιοδοξία αυτό που με έκανε να επιζητήσω την αγάπη των άλλων, αλλά η ανάγκη της πραγματικότητας, της ανθρωπιάς. Η ανάγκη της έκφρασης...μπορεί κανείς να ακουμπήσει το δάχτυλο του εκεί και να πει: Ιδού, μια καρδιά χτυπάει, αν κινηθώ, αυτός ο άνθρωπος θα το νιώσει, αν φύγω, αυτός ο άνθρωπος θα το καταλάβει, αν καμφθώ, αυτός ο άνθρωπος θα φοβηθεί. Υπάρχω εντός του. Αυτό είναι ζωή, κάτι συμβαίνει εκεί. Αλλά όταν μπαίνω στο σπίτι σου, βλέπω το πιο ανέκφραστο πρόσωπο, τις πιο αόριστες, αρνητικές χειρονομίες, κάτι τόσο αχνό που μοιάζει απόλυτα με φάντασμα. Δεν είναι αρκετό, ξέρεις, να παίρνεις μια γυναίκα στο κρεβάτι. Στα ανθρώπινα πλάσματα έχουν δοθεί και άλλες μορφές έκφρασης. Εγώ εκφράζω αυτό που αισθάνομαι, ενώ εσύ βγαίνεις απ’ το δρόμο σου για να αρνηθείς, να θολώσεις, να εξαλείψεις όλες τις εκδηλώσεις εκτίμησης ή προσήλωσης κάθε λογής. Εμμένεις στο συλλογικό, στην ιδέα της φιλίας μάλλον παρά στον φίλο, στον γενικό κόσμο των «μουνιών».

Ο Henry Miller για την αρρώστια

Γιατί να μην απολαμβάνουμε και την αρρώστια μας επίσης; Αρρωσταίνει κανείς ενίοτε απλώς για να μείνει μόνος ένα διάστημα. Είναι ένας τρόπος του σώματος να κατακτάει το μυαλό. Εδώ υπάρχουν προβλήματα που το μυαλό απλούστατα δεν μπορεί να τα λύσει. Και βασανιζόμαστε και γινόμαστε ανήμποροι και καταρρέουμε. Αρρωσταίνουμε, λέμε. Καλώς. Πηγαίνουμε στο κρεβάτι και καθώς πλαγιάζουμε εκεί, δίχως να κάνουμε απολύτως τίποτα, παραδομένοι στα άλυτα προβλήματα, φτάνουμε βαθμιαία σε μια νέα θεώρηση των πραγμάτων. Υποτασσόμαστε σε ορισμένα αναπόδραστα πράγματα που δεν είχαμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε όσο ήμασταν όρθιοι στα πισινά μας πόδια και χρησιμοποιούμε αυτό το αναθεματισμένο εργαλείο, το μυαλό, Το σέβομαι αυτό. Υπάρχουν εποχές που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, μήτε καν αυτός που αγαπάς. Πρέπει να μείνεις μόνος σου. Πρέπει να είσαι άρρωστος και να κυλιστείς μέσα στην αρρώστια σου. Το χρειάζεται η ίδια η ψυχή σου.

Η Doris Lessing για τον έρωτα

(«Παραληρώ»; μια καλή λέξη, όπως φλέγομαι.) Γιατί όμως να το περιγράψουμε; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει αυτό το κράμα αγωνίας, δυσπιστίας και-στην κορύφωση της νόσου-μια αρρωστημένη γλυκιά βύθιση μες στον πόνο, επειδή είναι αδιανόητο πως κάτι τόσο επιθυμητό δεν μπορεί να κατακτηθεί, κι αν κάνεις πέρα τον πόνο, τότε εγκαταλείπεις και την ελπίδα της ευδαιμονίας.

I've been dreaming of revenge

I'm lifting wishes to the stars

The gleaming satellites of time

Orbiting circles overhead

To futures when your love is mine.

But you were always pretty reckless with your love,

Come with the sun and getting restless when it’s gone,

And when you go you leave me breathless and alone,

You leave me breathless,

When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you.

Burning the fuse

Τι με εκνευρίζει μέχρι αηδίας τον τελευταίο καιρό:

- oι «φίλοι» που μόλις εξανεμίζεται η πιθανότητα να γίνουν εραστές, παύουν να είναι και φίλοι.

- η επίκτητη μιζέρια και κακομοιριά των δελτίων των 8 και των πρωινών δημοσιογραφικών εκπομπών, με σεβάσμιο λάβαρο τη γκρίζα τούφα του Αφτιά.

- η virtuality σε όλες τις εκφάνσεις της, διότι ως γνωστόν, το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς. Τα virtual λουλούδια, οι virtual αγκαλιές, τα msn, τα sms, τα καλά συγκαλυμμένα virtual συναισθήματα, τα simulacra του Baudrillard, τα virtual πηδήματα και οι ψηφιακοί οργασμοί.

- η σχεδόν μηδενική θερμιδική αξία του μαρουλιού.

- το σύμπαν του Coelho, για τον πολύ απλό λόγο ότι το πραγματικό σύμπαν δε συνωμοτεί για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις, αλλά απεναντίας, σου βάζει κάθε δυνατό εμπόδιο προκειμένου να τεστάρει την αφοσίωσή σου στον στόχο σου. Και ενίοτε, όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής, σου ρίχνει μία στ’ αφτιά και σου αλλάζει στόχο. Και φτου απ’την αρχή.

- τα 5 κιλά που φορτώθηκα πέρυσι και δεν μπορώ να ξεφορτωθώ με τίποτα.

- τα εκνευριστικά φαντάσματα του παρελθόντος, μακρινού και μη.

- η αναποφασιστικότητά μου.

- οι χωριάτες που κατέβηκαν από τα βουνά με τα Cherokee, πίνουν μόνο Buondi, φοράνε κάλτσες και πουκάμισα Burberry, σκαλίζουν τα δόντια τους μετά το φαγητό με το μακρύ νύχι του μικρού δαχτύλου και ενίοτε κατουράνε στο πάτωμα της τουαλέτας του γραφείου μου.

Δειλία

Η απλούστερη παραδοχή, που με κάνει και γελάω. Από κει που ήμασταν, έπρεπε απλά να πάμε εκεί που ήταν η Απόφαση.

Να λοιπόν. Τώρα πια το ξέρεις εξίσου καλά με μένα. Ίσως και να το οσμίζεσαι ακόμη, πρωτογενές και ακατέργαστο, να το δουλεύεις στο μυαλό σου, να το υποψιάζεσαι όταν πλέκεται τη νύχτα σε όνειρα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Αυτή είναι η κληρονομιά μου και μαζί η κατάρα μου. Αυτό που λείπει, φυσικά, όταν απλώνεις το χέρι.

Absolution

this is my church

this is where I heal my hurts