Merry Christmas everybody!

So true

Μωρό μου!

Μετά και τον τελευταίο άντρα που μου κίνησε - ατυχώς- το ενδιαφέρον και μετά από μία σειρά βασανισμένων ψυχών και κοινωνικά απροσάρμοστων κατηγοριών αντρών που η ζωή έριξε στο διάβα μου, νομίζω πως ο μόνος που ακόμη δεν έχω γνωρίσει για να κλείσω ως γυναίκα είναι ο παραπάνω κύριος.

Ο Norman Mailer για τον ανδρισμό

" Η αρρενωπότητα δεν είναι κάτι που σου δίνεται, αλλά κάτι που το κατακτάς . Και το κατακτάς κερδίζοντας μικρές μάχες με ηθική ακεραιότητα."

Of pigs and men

Το ξέρω πως συμπεριφέρομαι σαν καμιά στριμμένη παλιόγρια (τα στερητικά άλφα να λείπουν παρακαλώ), αλλά τον τελευταίο καιρό μου τη σπάνε ανησυχητικά πολλοί άνθρωποι και καταστάσεις. Με εντελώς τυχαία σειρά, έχουμε και λέμε:

- Μου τη σπάνε οι πολιτικοί, πραγματικά μηδενός εξαιρουμένου.
- Μου τη σπάνε οι σεσημασμένοι τραγόπαπες, η «θεοσεβούμενη» μαφία με τα μαύρα, και μου τη σπάει πολύ περισσότερο που αντί να τους πάρει στο κυνήγι ο κόσμος και να τους σαπίσει στο ξύλο για την ξεφτίλα και τη βρωμιά που ζέχνουν, εξακολουθεί να τους φιλάει τα χέρια.
- Μου τη σπάνε οι ανταγωνιστικές γυναίκες. Οι ύαινες που για ένα πουλί πουλάνε τους πάντες και τα πάντα.
- Μου τη σπάνε οι καταστροφολόγοι τηλεπλασιέ που στοιχειώνουν διάφορα κανάλια και σε κατάσταση εθνικιστικού ντελίριου, ποντάρουν στην αμορφωσιά και την ημιμάθεια του κόσμου.
- Μου τη σπάνε οι τοξικοί, σκατόψυχοι άνθρωποι.
- Μου τη σπάνε οι μανιές, γυναίκες και άντρες.
- Μου τη σπάει να τρώω στη μάπα νυχθημερόν το ζεύγος Γεωργιάδης – Μανωλίδου, που προσπαθεί σε ροζ μπομπόν περιτύλιγμα να μας πείσει για την ηθική του ακεραιότητα, ακολουθώντας σαφώς το motto «τα εν δήμω μη εν οίκω». Πραγματικά έχω πάρα πολύ καιρό να δω τέτοια ανακολουθία λόγων και πράξεων. Εντελώς, ολοκληρωτικά εκνευριστικό και αξιοθρήνητο.
- Μου τη σπάει η Ζυράννα Ζατέλη γιατί δημιουργεί μαγικές λέξεις και γράφει όπως δεν θα γράψω ποτέ.
- Μου τη σπάει ο πιθηκισμός της εγχώριας show biz (της ποιας;), με τα αναλώσιμα τσουλάκια, τους διάτονες αστέρες και τα φαιδρά τίποτα.
- Μου τη σπάνε οι άντρες που τους λείπει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ανατομίας τους, το οποίο ομοιοκαταληκτεί με το μύδια και το στρείδια.

Και επίσης, μου τη σπάει και ο εαυτός μου που κάθομαι και ασχολούμαι.

Everybody's free to wear sunscreen της Mary Schmich

Ladies and gentleman of the Class of ‘97.
Wear sunscreen.
If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long-term benefits of sunscreen have been proved by scientists, whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience. I will dispense this advice now.
Enjoy the power and beauty of your youth. Oh, never mind. You will not understand the power and beauty of your youth until they’ve faded. But trust me, in 20 years, you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You are not as fat as you imagine.
Don’t worry about the future. Or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubble gum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind, the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
Do one thing every day that scares you.
Sing.
Don’t be reckless with other people’s hearts. Don’t put up with people who are reckless with yours.
Floss.
Don’t waste your time on jealousy. Sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind. The race is long and, in the end, it’s only with yourself.
Remember compliments you receive. Forget the insults. If you succeed in doing this, tell me how.
Keep your old love letters. Throw away your old bank statements.
Stretch.
Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life. The most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives. Some of the most interesting 40-year-olds I know still don’t.
Get plenty of calcium. Be kind to your knees. You’ll miss them when they’re gone.
Maybe you’ll marry, maybe you won’t. Maybe you’ll have children, maybe you won’t. Maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary. Whatever you do, don’t congratulate yourself too much, or berate yourself either. Your choices are half chance. So are everybody else’s.
Enjoy your body. Use it every way you can. Don’t be afraid of it or of what other people think of it. It’s the greatest instrument you’ll ever own.
Dance, even if you have nowhere to do it but in your living room.
Read the directions, even if you don’t follow them.
Do not read beauty magazines. They will only make you feel ugly.
Get to know your parents. You never know when they’ll be gone for good. Be nice to your siblings. They’re your best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.
Understand that friends come and go, but with a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle, because the older you get, the more you need the people who knew you when you were young.
Live in New York City once, but leave before it makes you hard. Live in Northern California once, but leave before it makes you soft.
Travel.
Accept certain inalienable truths: Prices will rise. Politicians will philander. You, too, will get old. And when you do, you’ll fantasise that when you were young, prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders.
Respect your elders.
Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund. Maybe you’ll have a wealthy spouse. But you never know when either one might run out.
Don’t mess too much with your hair or by the time you’re 40 it will look 85.
Be careful whose advice you buy, but be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia. Dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.

But trust me on the sunscreen.

Απο νωρίς στα βάσανα

Nick, you're such a cunt

But then again, as if we didn't already know that.

Chemical Romance

Η αλήθεια είναι πως δεν είχε αλλάξει και καθόλου, ούτε στο παρουσιαστικό του, αλλά ούτε και στον τρόπο που φερόταν. Ίσως μόνο το βλέμμα του να έπαιζε λιγάκι περισσότερο, τη μια στιγμή ζεστό και παιχνιδιάρικο και την αμέσως επόμενη, μια κρύα γυάλινη επιφάνεια. Έκανε μια χαριτωμένη, κατά τη γνώμη του, μανούρα στην πιτσιρίκα που σέρβιρε τα ποτά όλο σκέρτζο και νάζι μέσα στο μικροσκοπικό λουλουδάτο φορεματάκι της και κείνη κύρτωσε την πλάτη και έβγαλε νυχάκια σαν τη γάτα που δέχεται επίθεση.
Σταύρωσε τα πόδια της αμήχανα στο πέτρινο πεζούλι που είχε σκαρφαλώσει ρουφώντας ήσυχα το ποτό της. Της έριχνε που και που κλεφτές ματιές και σκέφτηκε πως ήταν σα να μη πέρασε μια μέρα, σα να είχαν εγκλωβιστεί και οι δύο σε ένα αέναο καλοκαίρι που τα έκανε όλα ανάλαφρα και συνεπώς ίσως και πιο πιθανά.

Είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της να σκεφτεί τις μυστηριώδεις δυνάμεις που ξεδιαλέγουν μερικούς ανθρώπους και τους σπρώχνουν τον έναν προς τον άλλο. Δεν το έκανε όμως, γιατί ο ήλιος που φώτιζε εκτυφλωτικά τη μικρή παραλία είχε βουτήξει το μυαλό της σε μια αποχαυνωτική, ηδονική νωθρότητα.

To επόμενο βράδυ τους βρήκε να μοιράζονται την ίδια πετσέτα. Κατά τη διάρκεια της μέρας του φερόταν με μια ανάλαφρη αδιαφορία και προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως τα υπερβολικά του σχόλια δε την έφερναν σε δύσκολη θέση. Προσπάθησε να τη φιλήσει επανειλημμένα, αλλά εκείνη γλιστρούσε από τα χέρια του σαν το χέλι. Η μέρα κυλούσε αργά προς την αναπόφευκτή της κατάληξη. Δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να μείνει ή να της αδειάσει τη γωνιά, να την αφήσει στην ησυχία της.
Ήταν ξαπλωμένοι ανάσκελα, με τα σώματά τους να ακουμπούν το ένα το άλλο και παρατηρούσαν τα αστέρια. Δεν κατάλαβε γιατί άρχισε να της μιλάει με αυτή την ανατριχιαστική ειλικρίνεια, με αυτόν τον σπαραγμό που τη βάφτισε με τη μία δικό του άνθρωπο. Πολύ περισσότερο δεν κατάλαβε γιατί αφέθηκε και άρχισε να κάνει το ίδιο. Της μίλησε για τον εαυτό του, όση ώρα έπαιζε με τα μαλλιά της. Η νύχτα ήταν περίεργη και κείνη σχεδόν θέλησε να βάλει τα κλάματα. Τον άκουγε να της μιλάει όση ώρα το χέρι του ταξίδευε ανάλαφρα στο δέρμα της, το άγγιγμα ενός φίλου και ενός ξένου.
Ψαχούλεψαν άγαρμπα ο ένας τον άλλο, περισσότερο γιατί αυτό ήταν το αναμενόμενο και όχι γιατί πραγματικά το ήθελαν.
Αν ήμουν μικρότερη, θα έκλαιγα, του είπε. Για όλα αυτά. Για την απουσία συναισθήματος. Για το σεξ που είναι πιο εύκολο από το άγγιγμα. Ή την κουβέντα. Μετά, γλίστρησαν και οι δύο γυμνοί στη ζεστή θάλασσα και αισθάνθηκε την απόλυτη ηρεμία, όπως το σκοτεινό νερό έκλεινε πάνω από το κεφάλι της.

Το πρωί την άφησε άρον άρον για να πάει στο σπίτι του και να πάρει τα χάπια του. Του είπε πως θα μπορούσε να πάρει από τα δικά της. Έβαλαν και οι δύο τα γέλια για ώρα πολλή, τόσο πολύ που την πόνεσε το στομάχι.

Τον ξαναείδε δύο μέρες αργότερα. Καθόταν στην μικρή βεράντα ενός μικροσκοπικού καφέ και τον παρακολουθούσε να τρώει με λαιμαργία μια πάστα σοκολάτα. Φαινόταν τελείως αποσυντονισμένος, δυσκολευόταν να εστιάσει στην κουβέντα που είχε μαζί της. Τον ρώτησε που εξαφανίστηκε και πετάχτηκε ενοχλημένος, μουρμουρίζοντας πως δεν θα της έδινε και λογαριασμό. Τον κοίταξε εκνευρισμένη, αν και ήξερε πως η παρουσία της του προκαλούσε ανακούφιση. Φυσικά και όχι.
Όπως το έβλεπε, θα μπορούσα να σκύψει με ενδιαφέρον πάνω του και να διαλύσει το κεφάλι της ξανά και ξανά στον τοίχο, ή να το βάλει στα πόδια, κάτι σε στυλ ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Για πρώτη φορά, δεν υπήρξε κανένα δίλημμα. Γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται με γρήγορα βήματα.

Νάρκισσος; Όχι, ευχαριστώ

Αυτό που με τρελαίνει με τους αρχαίους Ελληνικούς μύθους, είναι η απίστευτη διεισδυτικότητά τους στην ανθρώπινη ψυχή- ο τρόπος δηλαδή που αντικατοπτρίζουν, πολλές φορές ασυνείδητα, αρχετυπικές ανθρώπινες καταστάσεις, τις οποίες αναγνωρίζουμε ακόμη και σήμερα και τις αισθανόμαστε οικείες. Την αγάπη μου αυτή για τη μυθολογία τη χρωστάω σε έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου πριν από δέκα περίπου χρόνια και εξακολουθεί πολλές φορές, ακόμη και σήμερα, να μου δίνει εναύσματα να δω τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Ο μύθος της Ηχώς και του Νάρκισσου είναι ένα τυπικό παράδειγμα, ένα από τα πολλά που έχουν βρει τη θέση τους στο σύγχρονο συμβολισμό της ψυχιατρικής. Ως γνωστόν, ο Νάρκισσος υπήρξε ένας εξαιρετικά όμορφος νεαρός, που δεν είχε όμοιο. Τον ερωτεύτηκε παράφορα η Νύμφη Ηχώ, η οποία μπορούσε να επαναλαμβάνει μόνο το τέλος της κάθε πρότασης που ξεστόμιζε κάποιος. Όταν ο Νάρκισσος την αρνήθηκε, η Ηχώ γεμάτη θλίψη και απογοήτευση μαράζωσε, μέχρι που απέμεινε μόνο η φωνή της. Ούτε και ο Νάρκισσος όμως είχε καλό τέλος. Σύμφωνα με προφητεία που δόθηκε στη μητέρα του, ο Νάρκισσος θα ήταν ευτυχισμένος μέχρι τη μέρα που θα γνώριζε τον εαυτό του. Αυτό και έγινε-όταν είδε τυχαία τον αντικατοπτρισμό του στο νερό ενός ποταμού, τον ερωτεύτηκε παράφορα. Αδυνατώντας όμως να προσεγγίσει το αντικείμενο του πόθου του, που δεν ήταν παρά ο ίδιος του ο εαυτός, ο Νάρκισσος μαράζωσε και εκείνος από τη θλίψη και μεταμορφώθηκε στο γνωστό μας κίτρινο λουλούδι με το ίδιο όνομα.

Η σύγχρονη ψυχολογία και ψυχιατρική δανείστηκε το όνομα του Νάρκισσου προκειμένου να περιγράψει μια παθολογική διαταραχή της προσωπικότητας, η οποία χαρακτηρίζεται από την εγωκεντρικότητα, την έλλειψη εμπάθειας (της ικανότητας να συμπάσχει κανείς με τους άλλους) και ασυνείδητων ελλείψεων στην αυτοπεποίθηση.

Σχεδόν όλοι μας διατηρούμε κάποια ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, αλλά το να είναι κανείς επαρμένος, να έχει πολλά δικά του επιχειρήματα ή να είναι εγωιστής δε σημαίνουν απαραίτητα πως πάσχει από κάποια διαταραχή της προσωπικότητάς του. Ο Ναρκισσισμός αποτελεί ένα μακροχρόνιο μοτίβο αφύσικης συμπεριφοράς, σκέψης και συναισθημάτων σε διάφορες καταστάσεις. Η συναναστροφή με έναν νάρκισσο μπορεί να κάνει κάποιον να αισθανθεί άσχημα για τον εαυτό του. Οι Νάρκισσοι συνήθως είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Είναι όμως εκείνοι οι άνθρωποι που συνήθως απομακρύνουν τους συνεργάτες, τους υφιστάμενους, τους μαθητές και τους πελάτες-οι άνθρωποι απομακρύνονται εξοργισμένοι ή λυπημένοι.

Όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις των Νάρκισσων, είναι πολύ δύσκολο να περάσει κανείς απλά καλά μαζί τους, χωρίς προβλήματα. Πολλές φορές θα είναι χαμηλών τόνων, παθητικοί και θα εξαρτώνται από εσάς-και αυτό στις καλές στιγμές τους. Είναι ανίκανοι να αγαπήσουν οτιδήποτε ή οποιονδήποτε και συνεπώς δεν αισθάνονται τις απλές χαρές της ζωής, παρά μόνο την κάλυψη των σωματικών τους αναγκών. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κάνετε έναν Νάρκισσο ευτυχισμένο: να του κάνετε όλα τα χατήρια και να συμφωνείτε μαζί του για τα πάντα. Υπάρχει επίσης μόνο ένας τρόπος να σας φερθούν καλά: κρατήστε τις αποστάσεις σας. Μπορούν να είναι καλοί, ακόμη και γοητευτικοί, να φλερτάρουν και να είναι ιδιαίτερα σαγηνευτικοί στους ξένους και θα σας κολακέψουν μέχρι αηδίας αν θέλουν κάτι από εσάς. Όταν προσπαθήσετε να τους προσεγγίσετε με τον φυσιολογικό τρόπο, θα σας πουν ότι τους πιέζετε συναισθηματικά και θα απομακρυνθούν, γιατί ζητάτε πολλά.

Κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους, που θα σας επιτρέψουν να ανακαλύψετε αν κάποιος κοντινός σας άνθρωπος είναι Νάρκισσος, είναι τα ακόλουθα:

-Συναισθηματική ανωριμότητα
-Εγωκεντρικότητα
-Ελάχιστη, αν όχι ανύπαρκτη μεταμέλεια για λάθη
-Κακή κρίση
-Αδυναμία μάθησης από την εμπειρία-δεν είναι σε θέση να μάθει από τα λάθη του
-Αδυναμία αντίληψης των συνεπειών των πράξεών του
-Έλλειψη συνείδησης

-Ανεπαρκείς διαπροσωπικές δεξιότητες-αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων. -

-Αναισθησία αναφορικά με τις ανάγκες των άλλων
-Χαμηλή αντοχή στο στρες
-Αδυναμία διατήρησης γνήσιας πίστης σε ανθρώπους
-Ακυρώνει υποχρεώσεις χωρίς λόγο ή προειδοποίηση
-Αναλαμπές αισθημάτων, μέχρι κανείς να πειστεί πως πρόκειται ν’ αλλάξει
-Σε μια σχέση εμπιστοσύνης, προδίδει τις δεσμεύσεις του και μπλοκάρει συναισθηματικά όταν έρχεται κοντά σε αυτούς που ισχυρίζεται πως αγαπά
-Με δυσκολία διαχειρίζεται το χρόνο και τις δραστηριότητές του
-Ιστορικό παραιτήσεων και διαπροσωπικών συγκρούσεων στον εργασιακό χώρο
-Ανίκανος να διατηρήσει μια πιστή σχέση. Φλερτάρει υπερβολικά και κάνει απρεπή σχόλια για άλλες γυναίκες
-Θεωρεί πως γνωρίζει περισσότερα από τους άλλους ανθρώπους και πως είναι αλάνθαστος. Πείθει τους άλλους για την προοπτική του.
-Δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την συμπεριφορά του
-Πάντα θεωρεί πως οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν

Ποια είναι η συμβουλή μου για το πώς να αντιμετωπίσετε έναν Νάρκισσο; Απλά, να μη γίνετε η Ηχώ του και να απομακρυνθείτε με ανάλαφρα πηδηματάκια, διαφυλάσσοντας με αυτόν τον τρόπο την ψυχική σας υγεία και ηρεμία.

Γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται εγωκεντρικούς ψυχοπαθείς;

Ίσως τελικά η έλξη που αισθάνονται οι γυναίκες για τους άντρες που, για να το πούμε ευγενικά, δεν είναι και ότι καλύτερο, να έχει μια γενετική βάση.Σύμφωνα με τον Steve Connor της Independent:

To καλύτερο παράδειγμα του άντρα με την «σκοτεινή τριάδα» χαρακτηριστικών, είναι ο James Bond. (Ουπς! Τι σύμπτωση).

Φαίνεται πως πραγματικά τα κακά αγόρια αποκτούν όλα τα κορίτσια. Οι γυναίκες υποστηρίζουν πως θέλουν τρυφερούς, ευσυνείδητους τύπους, αλλά οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως αυτό που θέλουν πραγματικά-είναι οι εγωκεντρικοί, ψεύτες ψυχοπαθείς.

Έρευνα αποκάλυψε ότι οι άντρες με την «σκοτεινή τριάδα» χαρακτηριστικών – ναρκισσισμό, αναζήτηση συγκινήσεων και δόλο-έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν αυξημένο αριθμό ερωτικών συντρόφων.Ο Peter Jonason του New Mexico University στο Las Cruces, πιστεύει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά ενδέχεται να έχουν μία έμφυτη, γενετική συνιστώσα, η οποία και εξηγεί γιατί κάποιοι άντρες δεν είναι σε θέση να σταματήσουν να συμπεριφέρονται άσχημα.

Η σκοτεινή τριάδα χαρακτηριστικών είναι η εγωκεντρικότητα του ναρκισσισμού, η ενστικτώδης αναζήτηση συγκινήσεων και η αναίσθητη συμπεριφορά των ψυχοπαθών και η παραπλανητική εκμετάλλευση του Μακιαβελισμού. «Έχουμε κάποια στοιχεία ότι αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια επιτυχημένη εξελικτική στρατηγική», δήλωσε ο Dr Jonason στο περιοδικό New Scientis.

Πολλοί διάσημοι άντρες- από τον James Dean στον Pete Doherty – μπορεί να ειπωθεί ότι επιδεικνύουν στοιχεία των χαρακτηριστικών της σκοτεινής τριάδας, αλλά το πλέον αντιπροσωπευτικό φανταστικό πρόσωπο είναι ο James Bond. «Είναι προφανέστατα αταίριαστος, πολύ εξωστρεφής και του αρέσει να δοκιμάζει νέα πράγματα-και να σκοτώνει ανθρώπους και νέες γυναίκες», είπε ο Dr Jonason.

H έρευνα χρησιμοποίησε ερωτηματολόγια από 200 φοιτητές πανεπιστημίου, τα οποία είχαν σχεδιαστεί προκειμένου να τους αξιολογήσουν με βάση τη σκοτεινή τριάδα. Ερωτήθηκαν επίσης για τις σεξουαλικές τους σχέσεις, περιλαμβάνοντας επίσης τη στάση τους απέναντι στις σύντομες ερωτικές περιπέτειες.

Η προσέγγιση της σκοτεινής τριάδας αποτελεί έναν τρόπο για την μεγιστοποίηση της αναπαραγωγικής δυναμικής του άντρα μέσω του σεξ με πολλές γυναίκες, χωρίς όμως τη διάθεση να παραμείνει και να βοηθήσει με το μεγάλωμα των παιδιών. «Αυτή η στρατηγική φαίνεται να έχει δουλέψει. Ακόμη φέρουμε αυτά τα χαρακτηριστικά», δήλωσε ο Dr Jonason .

Ο David Schmitt του Πανεπιστημίου Bradley στην Peoria, Illinois, αξιολόγησε 35.000 άτομα σε 57 χώρες και οδηγήθηκε σε παρεμφερή συμπεράσματα. «Φαίνεται πως τα ευρήματα είναι κοινά σε παγκόσμιο επίπεδο και σε διάφορες κουλτούρες».

Σημείωση της υποφαινόμενης: Συνεπώς, η κατά καιρούς εμπλοκή μου με ψυχοπαθείς έχει ΚΑΙ επιστημονική βάση. Όσο να’ ναι, μια ανακούφιση την αισθάνομαι.

Quantum of Solace

Είσαι πολύ χάλια και γι'αυτό και εμείς δεν θα πάμε να δούμε την καινούργια σου ταινία.

Μην είσαι ψαρούκλα ρεεεεε

Η συμπάθειά μου για οτιδήποτε έχει να κάνει με τις αρχαίες γυναικείες θεότητες, τη μυθολογία και το συμβολισμό νομίζω πως είναι πασιφανής σε όσους με γνωρίζουν. Για το λόγο αυτό μπορεί κανείς να πει πως σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, θεωρώ πως η Εβραϊκή μυθολογία και αργότερα ο συμβολισμός και οι πρακτικές του Χριστιανισμού αποτελούν αντιγραφές και πολύ συχνά διαστρεβλώσεις πολύ πιο πρώιμων γυναικοκεντρικών μύθων αλλά και τελετουργικών που σκοπό τους είχαν να λατρέψουν τη πρωταρχική γυναικεία θεότητα που αποτελεί τη βάση κάθε αρχαίου πολιτισμού.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ψάρι, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς προκειμένου να συμβολίσει τον Ιησού Χριστό, με τη γνωστή ανάλυση των αρχικών Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ και αποτέλεσε μάλιστα διακριτικό αναγνώρισης ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίο το χάραζαν στην άμμο για να γνωστοποιήσουν (διακριτικά) τα θρησκευτικά τους πιστεύω σε καιρούς χαλεπούς για την πίστη τους. Η αλήθεια βέβαια για το σύμβολο του ψαριού χάνεται στα σκοτεινά νερά της ιστορίας (και του μύθου) και δε συμβολίζει παρά το μέσο της εισόδου του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο, που δεν είναι άλλα από τα (προσοχή παρακαλώ στην εξευγενισμένη ορολογία) γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα.

Πάνω από 50 βωμοί έχουν βρεθεί στην Κεντρική Ευρώπη (ακόμη και από την 6η χιλιετία π.Χ.), οι οποίοι απεικονίζουν μια θεότητα που μορφολογικά συνδυάζει τις μορφές του ψαριού, του αυγού και της γυναίκας και κατά πάσα πιθανότητα απεικονίζουν την πρωταρχική θηλυκή γενεσιουργό μορφή των πάντων. Η μεγάλη θεά της αρχαιότητας αλλού απεικονιζόταν με βαριά στήθη, μεγάλα οπίσθια και μια μεγάλη σχισμή στο επίμαχο σημείο, την όρθια “vesica piscis”, το επονομαζόμενο «δοχείο του ψαριού», το οποίο υιοθέτησε αργότερα ο Χριστιανισμός, περιστρέφοντάς το κατά 90 μοίρες. Η “vesica piscis” στην αρχική της όρθια μορφή ίσως και να επιζεί στην «mandorla» ( αμύγδαλο), το ολόσωμο φωτοστέφανο της Καθολικής εικονογραφίας.

Το ψάρι υπήρξε στην αρχαιότητα σύμβολο της γυναικείας σεξουαλικότητας και της γονιμότητας και το συναντάμε στενά συνδεδεμένο με τις γυναικείες θεότητες σε όλον τον κόσμο. Στην Κίνα, το ψάρι συμβολίζει τη Μεγάλη θεά μητέρα Kwan-Yin, και το ίδιο συμβαίνει και με την Ασιατική Κυβέλη, προκάτοχο κατά πολλούς της δικής μας Αφροδίτης (η οποία μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε από τη θάλασσα). Στη Σκανδιναβία, η μεγάλη Θεά Freya ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το ψάρι και μάλιστα εξαιτίας της, συνηθίζονταν να τρώνε ψάρι της Παρασκευή (αγγλιστί Freya-day, Friday, μέρα της Freya).

Στην ινδική θρησκευτική εικονογραφία, η θεά του Έρωτα και του Θανάτου και φύλακας συνεπώς των πιο σκοτεινών μυστηρίων, η Κάλι, απεικονίζεται πολλές φορές με ένα ψάρι αντί για μάτι. Η Ίσιδα των Αιγυπτίων ήταν γνωστή ως το Μεγάλο Ψάρι της Αβύσσου και έχει απεικονιστεί με ένα ψάρι στο κεφάλι. Σε έναν ιδιαίτερα δύσκολο ερμηνευτικά μύθο, ο ζηλόφθονος αδερφός του Όσιρι Σεθ σκότωσε τον αδερφό του και τον έκοψε σε 13 κομμάτια, τα οποία σκόρπισε στην αιγυπτιακή γη. Η σύζυγός του Ίσιδα κατάφερε να βρει τα 12 από αυτά εκτός από το (για να το πω πάλι εξευγενισμένα) 13ο, το αναπαραγωγικό του όργανο, το οποίο το κατάπιε ένα ψάρι το οποίο ζούσε μέσα στο Νείλο, και συμβολίζει τη μήτρα της Ίσιδας, η οποία πολύ σύντομα γέννησε τον Θεό Ώρο, τον ηλιακό θεό με τη μορφή του γερακιού.

Η στιγμή της αλήθειας

Νομίζω πως η Ελληνική Τηλεόραση δεν παρήγαγε ποτέ μέχρι σήμερα ένα τέτοιο άθλιο σκουπιδαριό όπως το καινούργιο τηλεπαιχνίδι «Η στιγμή της αλήθειας», το οποίο φαντάζομαι πως ανήκει στα ευρύτερα σημεία των καιρών, που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο. Χωρίς να είμαι καθόλου, μα καθόλου πουριτανή, νομίζω πως εν μέσω τυμπανοκρουσιών, καταφέραμε να πιάσουμε και επίσημα πάτο.

Η καθ’ όλα συμπαθέστατη (δέχτηκα-να-παρουσιάσω-το-παιχνίδι-γιατί-είναι-προσαρμοσμένο-στα-Ελληνικά-πρότυπα) κα Άδωνι Γεωργιάδη ατενίζει με βλέμμα σοβαρό και διεισδυτικό (διότι είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου) τον εκάστοτε παίκτη και ζητά να μάθει πληροφορίες για την προσωπική ζωή του-Πλένετε τα χέρια σας κάθε φορά που πάτε στην τουαλέτα; Αγαπάτε τη μαμά σας περισσότερο από το μπαμπά σας; Έχετε προσποιηθεί ποτέ οργασμό; Φτύνετε στον καφέ των πελατών σας; Αν δεν ήταν αδερφή σας, θα βγαίνατε μαζί της; Καταπίνετε ή όχι; Τα φοράτε στο σύντροφό σας και πάει λέγοντας. Και ο εκάστοτε περιχαρής παίκτης, για 5.000 ή 50.000 δεν έχει την παραμικρή αναστολή ή συναίσθηση της αναξιοπρέπειάς του και αποφασίζει να γίνει τόσο ειλικρινής, που αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει ποτέ άλλη φορά στη ζωή του.

Η τηλεόραση έχει εξελιχθεί στη Νέμεσή μας, γιατί συμβαίνει το εξής παράδοξο: Τα όσα συμβαίνουν μέσα στο κουτί, γκλαμουράτα και χλιδάτα, σερβίρονται ως η πραγματική ζωής και τα όσα συμβαίνουν έξω από το κουτί, έχουν αποκτήσει την επιδερμικότητα και την πλήρη εικονικότητα της τηλεοπτικής οθόνης . Και στη ζωή μας έχουμε γίνει flat, θλιβερά φαντάσματα που προσπαθούμε να δούμε που και ποια είναι η πραγματική ζωή και τι υποτίθεται πως πρέπει να νιώθει ένας πραγματικός άνθρωπος από σάρκα και κόκαλα και όχι ένα επίπεδο ολόγραμμα που στερείται των βασικών ανθρωπίνων αισθημάτων, αυτών που κάποτε μας ξεχώριζαν από τα ζώα. Η ζωή μας έχει γίνει εικονική πραγματικότητα – ότι δε μας αρέσει, το αναιρούμε χωρίς επιπτώσεις, ότι μας αρέσει το κυνηγάμε αδυσώπητα χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι αφήνουμε πίσω ή ποιον μπορεί να πληγώνουμε. Κάτι σαν τους Sims, αλλά στον πραγματικό κόσμο.

Στην τελική, δε χρειάζεται και καμιά τρελή φιλοσοφία, τη σήμερον ημέρα είναι ok να γίνεσαι ρόμπα. Δεν τρέχει και τίποτα. Αρκεί να βγάζεις κάνα φράγκο.

Come to the dark side

We have cookies.

You're such a cosmopolitan, darling

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήπιαμε το καφεδάκι μας στο καφέ που ο Henry Miller έγραφε τα φλογερά του γράμματα στην Anais Nin...

...ανηφορίσαμε το λόφο της Μονμάρτης και είδαμε το Παρίσι από ψηλά σαν σε πιάτο...

... είδαμε τη Madonna στο κατάμεστο Stade de France και μας έπεσαν τα σαγόνια...

...σουλατσάραμε με τις ώρες στα Ηλύσια Πεδία...

...είδαμε επιτέλους τη Notre Dame και μείναμε με το στόμα ανοιχτό...

...και φάγαμε σαν τους Γάλλους.

Καθόλου άσχημα για Σαββατοκύριακο.

Adieu, mon petit (or how Lenna found a new fixation)

I just woke up from a fuzzy dream

You never would believe those things that I had seen

I looked in the mirror and I saw your face

You looked right through me, you were miles away

All my dreams they fade away

I’ll never be the same

If you could see me the way you see yourself

I can’t pretend to be someone else

You always love me more, miles away

I hear it in your voice, we’re miles away

You’re not afraid to tell me, miles away

I guess we’re at our best when we’re miles away

So far away

When no one’s around then I have you here

I begin to see the picture, it becomes so clear

You always have the biggest heart,

When we’re six thousand miles apart

Too much of no sound

Uncomfortable silence can be so loud

Those three words are never enough

When it’s long distance love

You always love me more, miles away

I hear it in your voice, we’re miles away

You’re not afraid to tell me, miles away

I guess we’re at our best when we’re miles away

I’m alright, don’t be sorry, but it’s true

When I’m gone you’ll realize

That I’m the best thing that happened to you

You always love me more, miles away

I hear it in your voice, we’re miles away

You’re not afraid to tell me, miles away

I guess we’re at our best when we’re miles away

So far away

You can love me or leave me

You can call me a sinner

You can call me a saint

Celebrate me for who I am

Dislike me for what I ain't

Put me up on a pedestal

Or drag me down in the dirt

Sticks and stones will break my bones

But your names will never hurt

I'll be the garden

You be the snake

All of my fruit is yours to take

Better the devil that you know

Your love for me will grow

Because

This is who I am

You can

Like it or not

You can

Love me or leave me

Cus I'm never gonna stop

Living with the enemy no 2

Λογοκρισία

Πριν από μερικές μέρες μιλούσα στο τηλέφωνο και έπιασα τον εαυτό μου να λογοκρίνεται, άλλα να θέλω να πω και άλλα τελικά να καταλήγω να λέω. Η έκπληξή μου δεν θα ήταν τόσο μεγάλη αν στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν οποιοσδήποτε άλλος πέρα από αυτόν που ήταν. Έπιασα τον εαυτό μου συνειδητά να κατεβάζει τους τόνους, να διαλέγει λεξούλες ουδέτερες και καθόλου συναισθηματικά φορτισμένες. Η πλάκα είναι πως προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από το μικρό μου δαχτυλάκι και προς μεγάλη μου έκπληξη, πετυχαίνει.

Respect no more

Bring your head against the wall
So I can see where I will fall
Bring your mind into my head
Find your playing den

All in all it´s just a start
All we had was more than that
All in all I can´t go back
To where we started out

All in all it´s just your fault
Made me feel respect no more
All in all I can´t go back
Blind my mind inside

All in all it´s just your fault
Made me feel respect no more
All in all I can´t go back
Blind My mind inside

All your lies
Made me feel respect no more
All your lies
Blind My mind inside

The road to redemption

I've been called a drama empress

i carry your heart

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud
of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

για άλλη μια φορά, ο εκπληκτικός e.e. cummings

I am a humble convert

Travelogue

Μέρα-1 – Επιστροφές/ Καταστροφές

Για να συμβεί κάτι, πρέπει να το θέλεις πολύ. Χωρίς ημίμετρα και χωρίς κακομοιριές, χωρίς υπερβολική ετικέτα και ανάλυση. Τις περισσότερες φορές, όσα δε συμβαίνουν υποκινούνται από κάποιο λόγο. Η ακόμη χειρότερα, από την έλλειψή του.
Γυρίζω ξανά και ξανά μια συγκεκριμένη σκηνή στο μυαλό μου και αυτόματα, μου φέρνει πάντα το πιο ζεστό χαμόγελο στα χείλη.

Μέρα 1η – Yesterdays
Περνώντας σήμερα βιαστικά από το σταθμό του ΗΣΑΠ της Νέας Ιωνίας, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό ένα τραγούδι των «Guns ‘n’ Roses»: “Yesterdays got nothing for me, old pictures that I’ll always see, somethings are just better, if you only let them be…”

Μέρα 2η- National Geographic

Η ζωή μας στο νησί θα μπορούσε να αποτελεί low budget παραγωγή του National Geographic με τίτλο «Οι φώκιες τον Αύγουστο». Λιαζόμαστε νωχελικά από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι και την ώρα που πέφτει ο ήλιος και κινούμαστε σε μια νοητή ακτίνα 10 περίπου μέτρων (σκηνή-ψάθες-νερό-ψάθες-σκηνή και πάει λέγοντας).
Μετά από μία σοκολατόπιτα που πρέπει να είχε περίπου 5.000 θερμίδες, ο Θεός με τιμώρησε και κλειδώθηκα στην τουαλέτα του «Αραχτοπωλείου». Ευτυχώς, με απεγκλώβισε ένας φέρελπις και αρκετά συμπαθητικός νεαρός.
Από τον Α. ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Άντε να δούμε τι θα δούμε.

Μέρα 3η – Είδα φως και μπήκα
Περιδιαβαίνοντας αμέριμνες στα σοκάκια της Χώρας, την προσοχή μου τράβηξε ένα στενάκι σκέτη γλύκα, με γλαστρούλες, φωτάκια και άλλα συναφή μπιχλιμπιτζούδια. Εκ φύσεως περίεργη, τράβηξα τη φίλη μου μέσα. Το στενάκι, σα βγαλμένο από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, μας έβγαλε σε μια κουκλίστικη αυλίτσα, εξίσου μαγική και πολύχρωμη, με φωτάκια, γλαστράκια, καμπανούλες και κεράκια, αλλά και μια χυμώδη ξανθιά που καπνίζοντας νωχελικά, μας καλωσόρισε όλο εγκαρδιότητα και νάζι. Και ενώ εγώ, έρμαιο του ενθουσιασμού, συνέχισα να αναφωνώ όλο έκπληξη και αφέλεια για το πόσο όμορφα ήταν όλα, η φίλη μου την ψιλιάστηκε τη δουλειά και προσπάθησε να με απομακρύνει διακριτικά. Εκεί εγώ, να λιώνω και να θαυμάζω και η χυμώδης ξανθιά να μας αποκαλεί «ματάκια της», «ψυχούλες της» και άλλα τινά, με μια φωνή λίγο πιο μπάσα απ’ ότι έπρεπε.
Εντάξει λοιπόν. Ανακαλύψαμε το μπουρδέλο της Χώρας. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις τυχαία έγιναν. Και αυτή η ξανθιά, τελικά μάλλον τραβεστί ήταν. Oh well.

Μέρα 4η – Τα φασόλια της οργής
Επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, πηγαίνοντας σε ένα εστιατόριο που λέγεται «Σκάνδεια», έβλεπα μια γιαγιά να καθαρίζει φασολάκια. Και ενώ τα φασολάκια δεν είναι και το καλύτερό μου, από την πρώτη μέρα μου καρφώθηκε να φάω ένα πιάτο φασολάκια λαδερά με φέτα. Τα φασολάκια μου έγιναν ψύχωση. Ολημερίς και οληνυχτίς, ονειρευόμουν φασολάκια. Ένα βαθύ, μυρωδάτο, λαχταριστό πιάτο καλοκαιρινά λαδερά φασολάκια, μετά από μια κουραστική μέρα στον ήλιο και τη θάλασσα. Φασολάκια. Φα-σο-λά-κι-α. Το απλό αυτό ταπεινό πιάτο μετουσιώθηκε στο μυαλό μου σε κάτι το υπερβατικό, κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο τέλος πάντων, κάτι πολύτιμο που απλά έπρεπε να αποκτήσω.
Με τα πολλά, το απόγευμα της τρίτης μέρας καθίσαμε στη Σκάνδεια. Με μία ηδονική προσμονή άνευ προηγουμένου, παρήγγειλα φασολάκια. Και ήρθαν. Νερόβραστα αμπελοφάσουλα σαλάτα. Ο κόσμος μου, το σύμπαν όλο κατέρρευσε.
Εδώ και δύο μέρες, κάθε πρωί, περνάω δίπλα από τη γιαγιά που καθαρίζει τα φασολάκια και της ρίχνω ένα βλέμμα όλο μίσος.

Μέρα 5η – Ο ιπτάμενος Ολλανδός
Ο θεότυφλος (θεόκουφος, χανσενικός έρωτας) με χτύπησε κατακέφαλα και ερωτεύτηκα ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, ορμώμενο από τις Κάτω Χώρες, που δουλεύει σε ένα μπακάλικο στη Χώρα. Έχει και μια δεύτερη δουλειά, στην οποία όμως δεν είναι πρέπον να αναφερθώ. Χμ.
Ως συνέπεια, που με βρίσκεις, που με χάνεις, στο μπακάλικο να αγοράζω τσιγάρα, τσίχλες, αντιηλιακά, after sun, αντικουνουπικά, ταμπόν, πατατάκια, μανταλάκια και άλλα χρηστικά αντικείμενα καλοκαιρινής κατανάλωσης. Και όλα αυτά ούσα φοβερά χαριτωμένη και μπλαζέ, με φόντο τα Κυθηραϊκά παξιμάδια ολικής άλεσης. Oh tempora, oh mores. Αν μη τι άλλο μου χρωστάει, γιατί κοντεύω να χρεοκοπήσω για πάρτη του.

Μέρα 6η- Ο καταράκτης της Νεράιδας

Μέρα 7η – Παράλληλα σύμπαντα
Προσπαθώ να φανταστώ πως είναι να ζεις εδώ. Να συντονίζεσαι με τους ρυθμούς ανθρώπων που έχουν ξεχάσει την έννοια της λέξης ταχύτητα, Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και να αφήνεις τη μέρα να κυλάει, χωρίς να αγκυλώνει πουθενά. Να συναντάς άγνωστους ανθρώπους, να σου λένε καλημέρα και να το εννοούν.
Σήμερα κατέφτασε και ο Α., αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει την εξάτμιση της μηχανής του (ο λόγος της αργοπορίας του). Η συνύπαρξή μας χαρακτηρίζεται από οριακά συναισθήματα που κυμαίνονται από μία σχεδόν συνωμοτική οικειότητα και κατανόηση μέχρι την τέλεια ασυνεννοησία. Φέτος του δίνω κάποια ελαφρυντικά και ώρες-ώρες του φέρομαι λες και είναι μικρό παιδί, κάτι βέβαια που δεν είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας. Δεν μπορώ να πέσω στην παγίδα της εμπάθειας. Όσο και αν ακούγεται εγωιστικό, τα προβλήματά του ούτε είναι αλλά και ούτε θέλω να γίνουν και δικά μου.

Μέρα 8η – Ένα Μελιδόνι φέρνει το καλοκαίρι

Μέρα 9η – Force Majeure
Σήμερα η ανωτέρα βία μας χάλασε ελαφρώς τα σχέδια. Κάποια πλοία έμειναν στο λιμάνι και κάποιοι δεν ανέβηκαν ποτέ σ’ αυτά. Κάποιες ισορροπίες ανατράπηκαν και κάποιες άλλαξαν για πάντα. Κάποιους ανθρώπους τους καλωσορίσαμε ξανά στις ζωές μας και κάποιοι απομακρύνθηκαν ένα βήμα προς τα πίσω. Equilibrium. Αυτό το νησί έχει τη μαγική ιδιότητα να απαλύνει τα πάντα.
Το βράδυ ο Α. έμεινε μαζί μου στην παραλία. Μετά από ένα καταπληκτικό μεταμεσονύχτιο μπάνιο σε μια θάλασσα λάδι, μείναμε να χαζεύουμε τα άστρα. Νομίζω πως ποτέ δεν μου έχει μιλήσει με τόση ειλικρίνεια, ούτε και σε κανέναν άλλο τώρα πρόσφατα. Κουβαλάει και αυτός το φορτίο του, αλλά εγώ δεν έχω υπομονή. Η επιδερμικότητα των όσων συμβαίνουν γύρω μου δεν παύει να με σοκάρει.

Μέρα 10η – Θράσος
Η σημερινή μέρα χαρακτηρίστηκε από ένα ατυχές περιστατικό, στο οποίο δεν είχα την παραμικρή όρεξη να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα, για να μη χαλάσω την ηρεμία των διακοπών μου. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν υπάρχει λόγος, θα αρκεστώ λοιπόν στο να πω πως το θράσος μερικών ανθρώπων πραγματικά δε γνωρίζει όρια και πως το να γίνεις αναξιοπρεπής είναι τελικά πολύ πιο εύκολο από ότι φαίνεται.

Μέρα 11η – Τα ξιπάσματα
Τελικά, παρά το άπλετο φως που σε μέρη γίνεται αδυσώπητο, το νησί είναι γεμάτο ανατριχιαστικές ιστορίες και τρομακτικές παρουσίες. Πριν από πέντε αιώνες περίπου, ο Μπαρμπαρόσα το πέρασε ολόκληρο από μαχαίρι. Άνθρωποι έχουν πηδήξει από απόκρημνα βράχια για να μην πέσουν στα χέρια των πειρατών, γυναικόπαιδα που έχουν κρυφτεί σε πηγάδια σφαγιάστηκαν, μια ολόκληρη πόλη κείτεται ακατοίκητη και ερειπωμένη. Στους νερόμυλους νεράιδες σε «χαλάνε» και σου παίρνουν τα μυαλά. Άνθρωποι βλέπουν τρομακτικά όνειρα και υπάρχουν μέρη που οι παλιοί δεν τολμάνε να επισκεφτούν ούτε γι’ αστείο. Στο λοιμοκαθαρτήριο στο Καψάλι, οι άρρωστοι-φυλακισμένοι υπέμεναν μαρτυρικά τη μοίρα τους, χωρίς καμιά ελπίδα.
Έχω σαγηνευτεί. Έχω ανοίξει διάπλατα τα μάτια και αφουγκράζομαι το μύθο που ντύνει το νησί. Μπάντα-λάντρα. Απ’άκρη σε άκρη.

Μέρα 12η – Μπαρμπαρόσα
Σήμερα, κατεβαίνοντας σε ένα καινούριο μπαράκι στην παραλία Λαγκάδας στην Αγία Πελαγία, είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε έναν μπάρμαν που μας συστήθηκε ως ο ξακουστός Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα αυτοπροσώπως. Με σάρκα και οστά. Έχοντας πάθει ψύξη, είχε πλακωθεί στα έμπλαστρα, έστριβε ολόκληρος σαν το λύκο και μας κερνούσε αυτοσχέδια σφηνάκια, μέσα σε έναν χείμαρρο διηγήσεων, νουθεσιών και τρελού γέλιου.
Έχω γελάσει τόσο πολύ από τότε που ήρθαμε, που αν ήμουν έστω και λιγάκι προληπτική, θα ήμουν πεπεισμένη πως θα κλαίω γοερά όλο το χειμώνα.

Μέρα 13η – Βαρύτητα & Αδράνεια
Σήμερα μεταφερθήκαμε από τα Φράτσια στα ενοικιαζόμενα του κυρ Νίκου στον Κάλαμο. Χωρίς να θέλω να γίνω κακιά, ο κυρ Νίκος, αν και ψυχούλα, μου θυμίζει αμυδρά τον Norman Bates και το πανδοχείο του. Στο ευρύτερο πνεύμα του σουρεαλισμού που ντύνει το νησί, ο κυρ Νίκος, μετανάστης γαρ, μας μιλούσε στα Αγγλικά, μας έφερε δύο μικρά μυρωδάτα πεπόνια από τη «μπαμπακία» του, αλλά και δύο δακτυλογραφημένα φύλα, στα οποία ανέλυε πως με τη βοήθεια της βαρύτητας και της αδράνειας, είναι δυνατόν να κινήσεις τα αυτοκίνητα χωρίς βενζίνη.
Το ότι θα βρίσκαμε τη λύση για το ενεργειακό πρόβλημα στον Κάλαμο στις διακοπές μας, ποιος να μου το ΄λεγε.

Μέρα 14η – Επιτέλους, Νιρβάνα
Είναι 10 το πρωί, κάθομαι ολομόναχη κάτω από μια κληματαριά, ακούω τα τζιτζίκια και τρώω φρέσκα, παγωμένα σύκα από το ψυγείο. Το κεφάλι μου έχει γεμίσει ιστορίες και νομίζω πως 14 ολόκληρες μέρες στο νησί, δεν έχω υπάρξει πιο ήρεμη και πιο ευτυχισμένη.

Μέρα 15η – Αναχώρηση
Στη σκέψη πως θα πρέπει να ξαναφορέσω ρούχα και παπούτσια, με πιάνει απελπισία.

Northland

Το πρόσφατο ναυάγιο του Northland στο Διακόφτι.

Η μεταφυσική της συγνώμης

Μετά από αλλεπάλληλες συγνώμες, η ίδια η έννοια της συγνώμης παύει να έχει την παραμικρή αξία. Η συγνώμη που διαρκώς επαναλαμβάνεται δεν υποδηλώνει μεταμέλεια, παρά μόνο αποτελεί θλιβερή καραμέλα, έτσι για να την πιπιλάμε και να πείθουμε τον εαυτό μας πως μια λεξούλα είναι ικανή να προκαλέσει αμνησία στον –δυνητικό-αποδέκτη. Και να το πιστεύουμε, πραγματικά, με όλη μας την αφέλεια.

Οι συγνώμες σου με κούρασαν, γιατί δεν τίθεται θέμα συγνώμης κατόπιν εορτής, τουλάχιστον όχι στις ηλικίες μας. Το μείζον θέμα είναι να φωταγωγούμε που και που
τους παροπλισμένους νευρώνες μας και να σκεφτόμαστε λιγάκι πριν κάνουμε ή πούμε κάτι. Η περιστασιακή, έστω, χρήση της φαιάς ουσίας είναι μία αρετή, ω, τόσο σπάνια, την οποία όμως εκτιμώ απεριόριστα.

Και γι’ αυτό το λόγο, λυπάμαι, αλλά αυτή τη φορά δε σε συγχωρώ.

Deities and the such

I have the body of a Goddess. Unfortunately, it is the Venus of Willendorf.

Τριγωνομετρίας το ανάγνωσμα

Παραδεχθείτε το! Όσο δεν υπάρχει το μαγικό μίξερ που ανακατεύοντας τα καλύτερα στοιχεία των αντικειμένων του πόθου μας θα έφτιαχνε τον πιο γευστικό χυμό, το να μπορούσατε (χωρίς ενοχές) να αντλείτε τα καλύτερα από ένα πάνελ συντρόφων ακούγεται δελεαστικό. Με την ένδειξη «κτητικός» να αναβοσβήνει στον έρωτα, την ανασφάλεια κορόνα στο κεφάλι μας και την ηθικολογία να σιγοντάρει, η εμπιστοσύνη δε διαθέτει δύναμη αρκετή για να αναδειχθεί νικήτρια στην άνιση μάχη. Φυσικό αποτέλεσμα της ήττας της εμπιστοσύνης, η εξολόθρευση της ειλικρίνειας. Η εγκαθίδρυση τρίτου στη δυαδική σχέση δεν απορρίπτεται επί της ουσίας, απλώς καλύπτεται με πέπλο μυστικότητας και η ζωή συνεχίζεται.

Αποκλειστικότητα; Όχι, ευχαριστώ

Για να είμαι ειλικρινής, δε μου προσφέρθηκε κιόλας. Το ερώτημα δεν τέθηκε, το θέμα δεν βγήκε στην επιφάνεια και μια σιωπηρή συμφωνία υπογράφηκε ανάμεσα σε μένα και κείνον. Στην περίπτωσή μου ήταν παιχνιδάκι: Ζούσαμε σε διαφορετικές χώρες και, τις περιόδους που δεν συνυπήρχαμε, ο καθένας έκανε τη ζωή του. Στο «γήπεδό» μου ήμουν πρωταγωνίστρια και η άλλη του σχέση δεν επηρέαζε την (κοινή) ζωή μας, γιατί βρισκόταν κάπου μακριά (και συνέβαινε εν αγνοία μου), και στο δικό του γήπεδο ήμουν απλώς ένας επισκέπτης που για λίγο τάραζε την καθημερινότητά του κάθε φορά που έπαιρνα το αεροπλάνο για μια επίσκεψη-κι έπειτα έφευγα και η ζωή συνεχιζόταν κανονικά. Η δική του μαζί της και η δική μου μ’ένα σωρό εραστές-υποκατάστατα, που ως δια μαγείας, εξαφανίζονταν κάθε φορά που ερχόταν. Αποφεύγαμε τις λεπτομέρειες του τι συνέβαινε όταν ήμασταν χώρια, και η αλήθεια είναι πως ο έρωτας αυτός με είχε παρασύρει τόσο που ακόμη και τα ψεγάδια του μ’ έκαναν να αισθάνομαι σαν μυθιστορηματική ηρωίδα. Κάτι σαν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ με τον Σαρτρ που, έχοντας ξεπεράσει τέτοιες λεπτομέρειες, ανασφάλεις και αναστολές, απολάμβαναν τόσο την αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλο, όσο και τους αναρίθμητους εραστές τους. Και κορδωνόμουν που ήμουν τόσο προοδευτική και αποδεσμευμένη από υποδεέστερα ένστικτα. Και μαράζωνα μέρα με τη μέρα, αφού στην πραγματικότητα δε με κάλυπτε αυτή η ελευθεριότητα, δεν επιθυμούσα αντικαταστάτες, αλλά τους είχα δεχθεί ως κάτι αυτονόητο και ασήμαντο. Και ήταν, φυσικά, ασήμαντοι, γιατί τα συναισθήματά μου είχαν έναν και μόνο αποδέκτη: Εκείνον, που καμία διάθεση δεν είχε να μου δοθεί ολοκληρωτικά. Η δική μου καρδιά, όμως, δεν είχε «περισσότερα δωμάτιο από ένα ξενοδοχεία με πουτάνες», όπως έλεγε ο ήρωας του Μαρκές στον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας». Και με ένα κλικ άδειασα το χώρο μου, όταν επιτέλους κατάλαβα πως αυτή η «μοιρασιά» δεν ήταν και τόσο δίκαιη για μένα. Δεν ήμουν τόσο συναισθηματικά ανίκανη όσο ο «σύντροφός» μου και ναι, χρειαζόμουν το 100%. Κούνησα το μαντίλι και αποχαιρέτησα την κουλιτέ.

Ερωτική τριγωνομετρία

Στη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, συναντάμε συχνά ερωτικά τρίγωνα. Από που νομίζετε πως εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί; H τέχνη αντιγράφει τη ζωή, όπως και η ιστορία που έχει να παρουσιάσει πληθώρα τριαδικών (και βάλε) σχέσεων, και μάλιστα σε κοινωνίες πολύ πιο συντηρητικές. Στο συμβόλαιο της Α. Και του Ε. φιγουράριζαν περήφανες οι υπογραφές τους. Ζούσαν μαζί, έκαναν σχέδια, κι εκεί παραδίπλα, στο περιθώριο της ζωής τους, μια στρατιά από παράλληλες σχέσεις έκαναν την εμφάνισή τους τακτικά – κι εξαφανίζονταν αμέσως μόλις κάποιος απ’ τους δύο διαισθανόταν τον κίνδυνο συναισθηματικής εμπλοκής. Δεν είχαν μυστικά. Στο συμβόλαιό τους δεν υπήρχε η επιλογή του χωρισμού. Οι δυο τους θα παρέμεναν μαζί και οι υπόλοιποι απλώς θα πηγαινοέρχονταν. Παραμέριζε ο ένας κάθε φορά που ο άλλος συνήπτε σχέση, και περίμενε να περάσει ο ενθουσιασμός και να επιστρέψει στη σίγουρη αγκαλιά του, ενώ δεν ήταν σπάνιες οι φορές που απολάμβαναν μαζί τη συντροφιά κάποιου νέου προσώπου, που γινόταν το τρίτο σκέλος του τριγώνου. Αυτοί που υπέφεραν ήταν αυτοί οι έξτρα, που μπλέκονταν σε μία άνευ προηγουμένου ματαιότητα, χωρίς να έχουν ιδέα τι συμβαίνει στ’αλήθεια.
Αναλύσεις κάθε είδους υπάρχουν για τα ερωτικά τρίγωνα. Οι φροϋδιστές μάλιστα τα θεωρούν μια λανθάνουσα μορφή σχιζοφρένειας. Η πολύπλοκη σύνθεση του παζλ αυτών των σχέσεων απέχει από τη ρουτίνα των δυαδικών σχέσεων. Έπειτα, το να μοιράζεσαι το αντικείμενο του πόθου σου μπορεί και να πονέσει. Η ζήλια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα και, όσο και αν καταφέρνει κανείς να υπερβαίνει τα συμβατικά όρια, δύσκολα την αποφεύγει. Και όποιος παίζει με τη φωτιά, μπορεί και να καεί. Οι συναισθηματικοί δεσμοί οφείλουν να είναι τόσο στέρεοι που τα δύο μέλη της σχέσης να έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους και να νιώθουν αυτοπεποίθηση. Και αν στην εξίσωση μπει και ο έρωτας (προς τον τρίτο), και αν αποδειχθεί δυνατότερος, η βασική σχέση μπορεί να τιναχθεί στον αέρα. Αλλά η ελευθερία, ως γνωστόν, θέλει αρετή και τόλμη.

Θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να το είχε γράψει η υποφαινόμενη, αλλά το έχει κάνει η Μυρόεσσα Μεταξά σε τεύχος του περιοδικού Beaute.

Good things come to those who wait

Little dis-respect

Θα ήθελα να απευθύνω έναν φιλικό χαιρετισμό στον ιό Epstein - Barr, που κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται γι' αυτά που τραβάω.

Pile of crap

Ποια νομίζετε ότι μπορεί να είναι η πιο επικίνδυνη ράτσα σκύλου; Τα pit bull που ενίοτε τρώνε ανθρώπους; Ο μεγάλος Δανός; Ο Κέρβερος; Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ ή κάποιο εξίσου τρομακτικό ζώο;
Όχι αγαπητοί μου. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες στην Daily Telegraph, το πιο αιμοβόρικο ζωντανό είναι αυτό.

Ναι. Αυτό.

Παραθέτω σε μετάφραση το άρθρο του Roger Dobson:

Μπορεί να είναι μικρά, αλλά νέες έρευνες έδειξαν ότι ένα στα πέντε dachshunds έχουν δαγκώσει ή έχουν αποπειραθεί να δαγκώσουν αγνώστους και ότι ο ίδιος αριθμός έχει αποπειραθεί να δαγκώσει άλλους σκύλους. Ένα στα 12 έχουν επιτεθεί στα αφεντικά τους.
Γνωστά ως σκυλιά λουκάνικα για τα επιμήκη σώματά τους, τα dachshunds δεν είχαν μέχρι σήμερα τρομακτική φήμη, αν και έχουν εκτραφεί για να κυνηγάνε ασβούς μέσα στις φωλιές τους.
Όπως και να ΄χει, βρέθηκαν στην κορυφή μιας λίστας με 33 ράτσες, οι οποίες αξιολογήθηκαν για την επιθετικότητά τους, αφού ακαδημαϊκοί ανάλυσαν τη συμπεριφορά χιλιάδων σκύλων.
Τα Chihuahua, μια ακόμη μικρότερη ράτσα, είναι δεύτερα από άποψη επιθετικότητας, καθώς συχνά επιτίθενται ή προσπαθούν να δαγκώσουν αγνώστους, την οικογένειά τους και άλλα σκυλιά. Άλλη μία μικρή και δημοφιλής ράτσα, τα Jack Russel, ήρθαν τρίτα.
Η κα Linda Floyd αναγκάστηκε να δώσει τον σκύλο της, ένα dachshund ονόματι Ρόσκο, για ευθανασία, όταν ο σκύλος της έφαγε το μεγάλο της δάχτυλο όση ώρα αυτή κοιμόταν. Η κα Floyd, ετών 56, ξύπνησε πολύ αργά, γιατί ζημιά στα νεύρα της από το διαβήτη την έχει καταστήσει χωρίς αίσθηση στα δάχτυλα των ποδιών της.
Ο Dr James Serpell, ένας από τους ερευνητές, δήλωσε ότι οι μικρές ράτσες μπορεί να είναι περισσότερο προδιαθετημένες γενετικά αναφορικά με την επιθετική συμπεριφορά από τα μεγαλύτερα σκυλιά.
«Επίπεδα επιθετικότητας που έχουν αναφερθεί αφορούν πολλές φορές μια συχνότητα δαγκωμάτων ή απόπειρας δαγκώματος προς αγνώστους της τάξης του 20% και της τάξης του 30% προς άγνωστα σκυλιά», πρόσθεσε.
Μέχρι σήμερα, η έρευνα για την επιθετικότητα των σκύλων είχε επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην ανάλυση των στατιστικών που αφορούν τα δαγκώματα. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, τα στοιχεία ίσως υπήρξαν παραπλανητικά, καθώς τα περισσότερα δαγκώματα δεν αναφέρονται. Τα μεγάλα σκυλιά ίσως να έχουν αποκτήσει τη φήμη των περισσότερο επιθετικών γιατί είναι πιο πιθανό τα δαγκώματά τους να απαιτούν ιατρική βοήθεια.
Τα ευρήματα έχουν εξοργίσει τους ιδιοκτήτες μικρών σκύλων. Ο Chris Moore, γραμματέας του Northern Dachshund Association, είπε: « Σύμφωνα με τους Άγγλους εκτροφείς, όλα αυτά είναι σκουπίδια. Δεν είναι στη φύση των σκύλων. Δεν έχω δαγκωθεί ούτε μία φορά σε 25 χρόνια.»
O Tony Fitt Savage, πρόεδρος του British Chihuahua Club, δήλωσε: « Έχω Τσιάουα εδώ και 30 χρόνια και ποτέ δεν έστειλαν κανέναν στο νοσοκομείο. Μπορεί να είναι λίγο δύστροπα.»
Η έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό Applied Animal Behaviour Science, έγινε από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, που απευθύνθηκαν σε 6.000 ιδιοκτήτες σκύλων.
Ράτσες με χαμηλό σκορ στην επιθετικότητα περιλαμβάνουν τα Basset, τα Golden Retrievers, τα Labradors, τα Huskies και τα Greyhounds.
Tα Rottweiler, τα Pit Bull και τα Rhodesian Ridgeback έδειξαν μέση ή λιγότερη από μέση επιθετικότητα.
Η Joyce Summers, ταμίας του Rottweiler Club στη Βρετανία, είπε: «Έχω ζήσει με Rottweiler για 40 χρόνια και δίνουν μόνο αγάπη και στοργή. Δε με ξαφνιάζει που τα Jack Russel βρίσκονται κοντά στην κορυφή; είναι μικρά νευρικά πλασματάκια.»

Αγαμήτου

Δεδομένων κάποιων ατυχών περιστατικών και αξιοθρήνητων τοποθετήσεων που υπέπεσαν στην αντίληψή μου την εβδομάδα που μας πέρασε, θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να τοποθετηθώ και να δηλώσω πως η αγαμήτου γυναίκα είναι εξαιρετικά κακό πράγμα.

Σε αντιδιαστολή με την σεξουαλικά ενεργή γυναίκα, η αγαμήτου παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα συμπτωματολογία, η οποία περιστρέφεται γύρω από τον παλιμπαιδισμό και την ενίοτε υστερία, η οποία λαμβάνει πολλές μορφές και εκδηλώνεται με ποικίλλους τρόπους. Καθώς η αγαμήτου άγεται από κίνητρα σκοτεινά και ακατανόητα, των οποίων τα γενεσιουργά αίτια εντοπίζονται στα ορμονικά λιμνάζοντα ύδατα που οφείλουν να ρέουν για να μη βαλτώνουν – όπως πρεσβεύει άλλωστε και το feng shui (προφέρεται σουέϊ)- η θεραπεία έγκεται σαφώς στην αποκατάσταση των ροών δια της γνωστής, κλασικής μεθόδου.

Το θολό μάτι της αγαμήτου και ο στόκος που έχει απλωθεί στον εγκέφαλό της (ανάλογος του χρονικού διαστήματος που η αγαμήτου έχει να δει χαρά ανάμεσα στα πόδια της), την οδηγούν σε αψυχολόγητες συμπεριφορές, ποικίλλες νευρώσεις και εκλάμψεις υποχονδρισμού, που εκφράζεται με πονοκεφάλους, πονόκοιλους, και γενικά καταστάσεις που έχουν ως πρώτο συνθετικό τη λέξη πόνος. Και αν κάποτε μια μεγάλη συγγραφέας έγραψε πως κάθε γυναίκα έχει ανάμεσα στα πόδια της ένα πεινασμένο ζωάκι που δεν χορταίνει ποτέ, το ζωάκι της αγαμήτου μόλις πέθανε από την πείνα.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως αν η αγαμήτου αποτελεί το φόβο και τρόμο ανδρών και γυναικών εξίσου , ο Θεός να μας φυλάει από την κακογαμημένη.

I wanna hold your hand

Come on hold my hand
I wanna contact the living

Βρυκόλακες

Τις προάλλες έπινα καφέ με μια φίλη που δουλεύει στην απεξάρτηση, και μου είπε την εξής καταπληκτική ιστορία:
«Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μάνα που αγαπούσε παράφορα τα παιδιά της και φρόντιζε να έχουν τα πάντα και ποτέ να μη τους λείπει τίποτα, τους έδινε ακόμη και το ίδιο της το αίμα.
Γι’ αυτό όταν πέθανε, τα παιδιά της έγιναν βρυκόλακες.»

Ηθικοπλαστικό κέντημα (cause every man wants to marry a virgin)

Πόσο σαφές και περιεκτικό. Έχω πεθάνει στα γέλια.

Veni, vidi, vici

Ήλθον, είδον το χαριτωμένο ψάρι και απήλθον μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Ήθελές τα, έπαθές τα.

Bond's girl

Πείτε με άθλια, αξιοθρήνητη, ρηχή, λυσσάρα και προβλέψιμη, αλλά να ένας άντρας τον οποίο θα επιθυμούσα διακαώς να καλέσω στο σπίτι για ένα τέταρτο (γιατί τα άλλα τρία θα τα είχαμε κάνει ήδη στο δρόμο).

Living with the enemy

Ένας πρακτικός οδηγός αυτών που ενδεχομένως να ακούσετε αν το φέρει η πουτάνα η τύχη και σας διαγνώσουν με την ασθένεια-φάντασμα Μυαλγική Εγκεφαλομυελίτιδα / Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης. Ατσαλωθείτε.

Κανείς δεν είπε πως θα ήταν εύκολο.

Δε σε καταλαβαίνω. Και εγώ πτώμα στην κούραση είμαι.
(Ναι. Είναι ακριβώς το ίδιο.)

Κοιμάσαι όλη μέρα; Πω-πω, σε ζηλεύω.
(Φυσικά. Η απουσία ζωής είναι πολύ διασκεδαστική.)

Χρειάζεσαι αλλαγή παραστάσεων.
(Έχεις δίκιο. Θα μετακομίσεις;)

Έχεις φίλους;
(Όχι. Ζω σε μια σκοτεινή σπηλιά και κάθε φορά που κάποιος μου απλώνει το χέρι, γρυλλίζω και του το δαγκώνω.)

Βρες ένα καλό παιδί και όλα θα φτιάξουν.
(Θα προτιμούσα να γυρίζαμε στη Μηχανή του Χρόνου και να φεύγαμε από το Μεσαίωνα.)

Είναι το κακό μάτι.
(Ανοησίες. Είναι βουντού.)

Την πιθανότητα να τα προκαλείς όλα αυτά στον εαυτό σου την έχεις σκεφτεί;
(Φυσικά. Εκεί που αυτομαστιγώνομαι τα βράδια με το βρεγμένο μαστίγιο με τις εφτά ουρές.)

Μήπως να πηγαίναμε κανένα μπλουζάκι σου στο μοναστήρι να το διαβάσει κανένας παπάς;
(Μπορείτε κάλλιστα να πάρετε όλη μου τη γκαρνταρόμπα. Όλο και κάποιος μοναχός θα βρεθεί να γουστάρει.)

Μήπως όλα αυτά είναι στο μυαλό σου;
(ΘΕΕ ΜΟΥ! Ακούω φωνές!)

Ξέρω εγώ τι σου χρειάζεται. Ένας καλός π…ς και θα συνέρθεις με τη μία.
(Λυπάμαι, αλλά ούτε αυτή η θεραπευτική προσέγγιση απέδωσε καρπούς.)

Μήπως εξιλεώνεις κάποιο κακό κάρμα από προηγούμενη ζωή σου;
(Μήπως; Σε ήξερα και τότε;)

Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια.
(Βασικά, δεν έχω λεφτά για πέταμα.)

Μήπως είσαι καταθλιπτική;
(Μήπως είσαι βλάκας;)

Έχοντας πει τα παραπάνω, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συγγενείς και φίλους που μου στέκονται ενάμιση χρόνο τώρα και γίνονται αποδέκτες της περιστασιακής μου γκρίνιας και μιζέριας. Δε νιώθω παρά μόνο ευγνωμοσύνη για την παρουσία τους, αλλά θα ήθελα επίσης να τους εφιστήσω την προσοχή στο ότι αν ξανακούσω οτιδήποτε από τα παραπάνω, ακόμη και καλοπροαίρετα, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΟΥ.
Σας αγαπώ.

χα χα και σιγά

χαμένες συχνότητες

Ήθελα να πολεμήσω το χειρουργικό σου νυστέρι μ’ όλες τις απόκρυφες και σκοτεινές μαγγανείες του κόσμου.

Για δες τώρα. Ο θυμός, μόνο αυτό έχει μείνει. Ο θυμός που σιγοβράζει κάτω από τα λόγια σου. Σαν καζάνι που βράζει, ήρεμα και αθόρυβα, λίγο πριν ξεχειλίσει. Αιφνίδιος και ανεξήγητος, τουλάχιστον για σένα. Εγώ; Τι εγώ; Είμαι συμφιλιωμένη με τα ανθρώπινα αισθήματα.

Πες μου τι πρέπει να κάνω, ποια άφεση αμαρτιών να δώσω. Τι νομίζεις πως πρέπει να γίνει απο ΄δω και πέρα. Τι περιμένεις. Χωρίς φιοριτούρες και κομπάσματα, τόλμησε να παραβιάσεις το πρωτόκολλο. Έτσι γι’ αλλαγή. Γίνε όσο σκληρός η μαλθακός θέλεις, μόνο γίνε εσύ. Πες μου αυτά που βασανίζουν το λαρύγγι σου. Αν δεν μπορέσεις να το κάνεις, θα κλάψω για σένα, έστω και ετεροχρονισμένα. Θα κλείσω τ’ αφτιά μου όπως έκλεισα το σώμα μου. Έτσι στερημένη των αισθήσεων, θα μαι σαν νεκρή για σένα.

Εκτός φυσικά αν κάνουμε το άλλο. Τον θυμό σου, την οργή μου, να τα βάλουμε μαζί και να φτιάξουμε μια σουπερνόβα και όπως θα εκρύγνηται, να γαμηθεί μια και καλή ολόκληρο το σύμπαν.