Modus vivendi

Υπάρχει κάτι που δεν παύει να με ξαφνιάζει όσες φορές και αν το ζήσω. Ο τρόπος που μια ανεπαίσθητη ρωγμή σκίζει τη ροή του χρόνου σε πριν και μετά.

Καθόμουν δίπλα του στον καναπέ, με τα πόδια μου μαζεμένα. Ο καθένας μας είχε αναπτύξει τα στρατεύματά του και τα πολύπλοκα στρατιωτικά σχέδια. Υπάκουσα στο κλισέ πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα και εξαπέλυσα την οργή μου. Εκείνος παραδόθηκε άνευ όρων και αποποιήθηκε κάθε επιθυμίας να κυριαρχήσει των εδαφών που κάποτε ήταν αποκλειστικά δικά του. Μάζεψα την επίθεση σα δαρμένη γάτα και αποπειράθηκα να συνθηκολογήσω. Ξέρω, είναι λίγο αναξιοπρεπές, αλλά στον έρωτα και τον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

Υπάρχει κάτι που δεν παύει να με ξαφνιάζει όσες φορές και αν το ζήσω. Το πως ένα σώμα, του οποίου τις διαδρομές ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά, γίνεται ξαφνικά ένα πανίσχυρο ταμπού που ούτε καν τολμάς να αγγίξεις με τις άκρες των δαχτύλων. Είναι τότε που το αβρό, πολιτισμένο φιλί του αποχαιρετισμού στο μάγουλο σου προκαλεί περισσότερο πόνο και από χαστούκι.

Υπάρχουν μυστηριακές αλλαγές που συντελούνται σε κυτταρικό επίπεδο, στα κέντρα του λόγου που γεννάνε τα κτητικά επίθετα και όλες τις λέξεις που υποδηλώνουν κτήση. (Μάζεψε τα χέρια σου από πάνω μου, η ζωή μου και η ζωή σου). Δεν ξέρω αν η αγάπη παραμένει κλειδωμένη στα κύτταρα και αυτά πάλλονται μόνο στο ρυθμό που προστάζει το ξένο πια σώμα. Αν η λογική έχει κάποια θέση σ’ αυτό το μικρό μελόδραμα. Αν οι αναρίθμητες νύχτες με τα πόδια μπερδεμένα διαγράφονται από το DNA σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αν τα επιθήλια των δαχτύλων ξεχνάνε το αποτύπωμα του χεριού και πως τους ταίριαζε να είναι μπερδεμένα με τα ξένα πια δάχτυλα.

Το χειρότερο δεν είναι ο πόνος, αλλά η απουσία του.