Η στιγμή της αλήθειας

Νομίζω πως η Ελληνική Τηλεόραση δεν παρήγαγε ποτέ μέχρι σήμερα ένα τέτοιο άθλιο σκουπιδαριό όπως το καινούργιο τηλεπαιχνίδι «Η στιγμή της αλήθειας», το οποίο φαντάζομαι πως ανήκει στα ευρύτερα σημεία των καιρών, που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο. Χωρίς να είμαι καθόλου, μα καθόλου πουριτανή, νομίζω πως εν μέσω τυμπανοκρουσιών, καταφέραμε να πιάσουμε και επίσημα πάτο.

Η καθ’ όλα συμπαθέστατη (δέχτηκα-να-παρουσιάσω-το-παιχνίδι-γιατί-είναι-προσαρμοσμένο-στα-Ελληνικά-πρότυπα) κα Άδωνι Γεωργιάδη ατενίζει με βλέμμα σοβαρό και διεισδυτικό (διότι είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου) τον εκάστοτε παίκτη και ζητά να μάθει πληροφορίες για την προσωπική ζωή του-Πλένετε τα χέρια σας κάθε φορά που πάτε στην τουαλέτα; Αγαπάτε τη μαμά σας περισσότερο από το μπαμπά σας; Έχετε προσποιηθεί ποτέ οργασμό; Φτύνετε στον καφέ των πελατών σας; Αν δεν ήταν αδερφή σας, θα βγαίνατε μαζί της; Καταπίνετε ή όχι; Τα φοράτε στο σύντροφό σας και πάει λέγοντας. Και ο εκάστοτε περιχαρής παίκτης, για 5.000 ή 50.000 δεν έχει την παραμικρή αναστολή ή συναίσθηση της αναξιοπρέπειάς του και αποφασίζει να γίνει τόσο ειλικρινής, που αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει ποτέ άλλη φορά στη ζωή του.

Η τηλεόραση έχει εξελιχθεί στη Νέμεσή μας, γιατί συμβαίνει το εξής παράδοξο: Τα όσα συμβαίνουν μέσα στο κουτί, γκλαμουράτα και χλιδάτα, σερβίρονται ως η πραγματική ζωής και τα όσα συμβαίνουν έξω από το κουτί, έχουν αποκτήσει την επιδερμικότητα και την πλήρη εικονικότητα της τηλεοπτικής οθόνης . Και στη ζωή μας έχουμε γίνει flat, θλιβερά φαντάσματα που προσπαθούμε να δούμε που και ποια είναι η πραγματική ζωή και τι υποτίθεται πως πρέπει να νιώθει ένας πραγματικός άνθρωπος από σάρκα και κόκαλα και όχι ένα επίπεδο ολόγραμμα που στερείται των βασικών ανθρωπίνων αισθημάτων, αυτών που κάποτε μας ξεχώριζαν από τα ζώα. Η ζωή μας έχει γίνει εικονική πραγματικότητα – ότι δε μας αρέσει, το αναιρούμε χωρίς επιπτώσεις, ότι μας αρέσει το κυνηγάμε αδυσώπητα χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι αφήνουμε πίσω ή ποιον μπορεί να πληγώνουμε. Κάτι σαν τους Sims, αλλά στον πραγματικό κόσμο.

Στην τελική, δε χρειάζεται και καμιά τρελή φιλοσοφία, τη σήμερον ημέρα είναι ok να γίνεσαι ρόμπα. Δεν τρέχει και τίποτα. Αρκεί να βγάζεις κάνα φράγκο.