Τα βάζω με τον εαυτό μου που καμιά φορά ξεχνάω πόσο καταπληκτική μπορεί να γίνει η ποίηση. Σαν αυτό το μικρό μαργαριτάκι της Maya Angelou:
When you come to me, unbidden,
Beckoning me
To long-ago rooms,
Where memories lie.
Offering me, as to a child, an attic,
Gathering of days too few.
Baubles of stolen kisses.
Trinkets of borrowed loves.
Trunks of secret words,
I CRY.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου