νομοτέλεια

Ερήμην.
Κάπως έτσι εξελίσσονται όλα.
Ερήμην, για μένα, αναφορικά με μένα, αλλά τώρα τελευταία μάλλον χωρίς εμένα.
Πίσω από ένα θαμπό τζάμι, έχω γίνει θεατής. Κλωθογυρίζω στην οργή μου όσο περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες. Οι άνθρωποι και τα πράγματα.

Την Παρασκευή μου έκαναν την ακαδημαϊκή ερώτηση:
«Θέλεις απαντήσεις ή βοήθεια;»
Σήκωσα το κεφάλι παραξενευμένη.
«Θέλω και τα δύο», απάντησα. Αυτονόητα.
«Δε γίνεται να θέλεις και τα δύο. Πρέπει να ιεραρχήσεις τις προτεραιότητές σου.»
«Βασικά, αυτό που θέλω είναι να πάψεις να είσαι τόσο επαρμένος μαλάκας και να μου κάνεις ηλίθιες ερωτήσεις, όπως όλο το συνάφι σου εδώ και έναν χρόνο». Φυσικά, δε μίλησα. Στο δρόμο της επιστροφής, έσφιγγα την τσάντα μου και παράπαια από το θυμό στην απελπισία και πάλι πίσω. Όταν γύρισα στο σπίτι, μου είπαν πως το μάρμαρο στον τάφο της μικρής ξεκόλλησε. Μιλήσαμε λίγο για το πρακτικό του ζητήματος, που μπορεί να βρει κανείς κόλα. Έβαλα τα κλάματα και δεν το συνηθίζω. Δεν είμαι σίγουρη για ποιον έκλαιγα, μάλλον αυτή τη φορά και για τις δυο μας.

Ερήμην.
Κάπως έτσι εξελίσσονται όλα. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι τελείως ξεκάθαρο. Όταν πολεμάς τον εαυτό σου τόσα χρόνια, κάποια στιγμή περνάει στην αντεπίθεση.