χαμένες συχνότητες

Ήθελα να πολεμήσω το χειρουργικό σου νυστέρι μ’ όλες τις απόκρυφες και σκοτεινές μαγγανείες του κόσμου.

Για δες τώρα. Ο θυμός, μόνο αυτό έχει μείνει. Ο θυμός που σιγοβράζει κάτω από τα λόγια σου. Σαν καζάνι που βράζει, ήρεμα και αθόρυβα, λίγο πριν ξεχειλίσει. Αιφνίδιος και ανεξήγητος, τουλάχιστον για σένα. Εγώ; Τι εγώ; Είμαι συμφιλιωμένη με τα ανθρώπινα αισθήματα.

Πες μου τι πρέπει να κάνω, ποια άφεση αμαρτιών να δώσω. Τι νομίζεις πως πρέπει να γίνει απο ΄δω και πέρα. Τι περιμένεις. Χωρίς φιοριτούρες και κομπάσματα, τόλμησε να παραβιάσεις το πρωτόκολλο. Έτσι γι’ αλλαγή. Γίνε όσο σκληρός η μαλθακός θέλεις, μόνο γίνε εσύ. Πες μου αυτά που βασανίζουν το λαρύγγι σου. Αν δεν μπορέσεις να το κάνεις, θα κλάψω για σένα, έστω και ετεροχρονισμένα. Θα κλείσω τ’ αφτιά μου όπως έκλεισα το σώμα μου. Έτσι στερημένη των αισθήσεων, θα μαι σαν νεκρή για σένα.

Εκτός φυσικά αν κάνουμε το άλλο. Τον θυμό σου, την οργή μου, να τα βάλουμε μαζί και να φτιάξουμε μια σουπερνόβα και όπως θα εκρύγνηται, να γαμηθεί μια και καλή ολόκληρο το σύμπαν.