Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Χίμαιρα


Πριν από μερικές μέρες, την ώρα που γύριζα από το γραφείο, είδα μια γιαγιούλα να προσπαθεί να περάσει έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης. Παρά την προχωρημένη ηλικία της, ήταν μια απ’ αυτές αυτές τις αρχοντικές γυναίκες που προσέχουν τον εαυτό τους, με το άσπρο μεταξωτό πουκαμισάκι της, τα μαύρα παπούτσια με το ελάχιστο τακουνάκι, με μια σειρά πέρλες στο λαιμό και τα κάτασπρα μαλλιά της καλοχτενισμένα. Δεν πρόλαβε να περάσει το δρόμο πριν το φανάρι αλλάξει σε κόκκινο και λίγο πριν πατήσει στο πεζοδρόμιο, ένας νεαρός οδηγός έβγαλε το κεφάλι από το αυτοκίνητο και τη στόλισε με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Το κωλόγρια πρέπει να ήταν το πιο ανάλαφρο. Η γιαγούλα έχασε την αυτοκυριαρχία της και στραβοπάτησε, αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Αμέσως μετά μάζεψε το κουράγιο της και απλά, συνέχισε να περπατάει.

Η σκηνή με γέμισε με απερίγραπτη θλίψη. Θυμήθηκα μια φράση από ένα διήγημα που έγραψα πριν από υπερβολικά πολλά χρόνια, «καθώς περπατούσα στο δρόμο, την κοίταξα στα μάτια με την υπεροψία των δεκαεφτά μου χρόνων». Δε μιλούσα καν για μια γιαγιά, αλλά για τη θριαμβευτική αναμέτρησή μου στο δρόμο με μια τριαντάρα, που ήδη είχε αρχίσει να βαραίνει. Τώρα βλέπω εγώ η ίδια τον θρίαμβο να καθρεφτίζεται στα μάτια των δεκαεφτάχρονων κοριτσιών που με προσπερνάνε στο δρόμο και γελάω με την διαπίστωση πως όταν είσαι νέος, η αυθάδεια και η υπεροψία δε σε αφήνουν να δεις πως δε θα ζήσεις για πάντα.

Υπάρχει κάτι το τραγικά αδυσώπητο σ όλη αυτή τη διαδικασία. Γιατί και η γιαγούλα κάποτε υπήρξε δεκαεφτά, και τριάντα. Κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού και μέσα σε μισοσκότειενες κάμαρες, υπήρξε σώμα που ξυπνούσε τον πόθο και έδινε ηδονή, πριν δει αυτό το σώμα να συρρικνώνεται και να χάνει τη μάχη με το χρόνο. Και αυτή ξύπνησε ένα πρωί και κοίταξε στον καθρέφτη και είδε να την κοιτά μια ξένη. Και αυτή συμβιβάστηκε με μια ζωή άφυλη, τα χέρια που τρέμουν, το αργό βήμα και την περιφρόνηση στο δρόμο. Και με μια ζωή εσωτερική, όσο και επώδυνη, με την όποια επίκτητη σοφία να παύει να ‘ναι πανάκεια για τη φθορά του χρόνου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: