Θα μπορούσες να με κάνεις να ενδώσω μ’ένα νεύμα, ένα σημάδι, κι αυτό το νεύμα, το σημάδι αυτό, δεν το κάνεις ποτέ. Να θυμάσαι τούτο: Δεν ήταν ποτέ η ματαιοδοξία αυτό που με έκανε να επιζητήσω την αγάπη των άλλων, αλλά η ανάγκη της πραγματικότητας, της ανθρωπιάς. Η ανάγκη της έκφρασης...μπορεί κανείς να ακουμπήσει το δάχτυλο του εκεί και να πει: Ιδού, μια καρδιά χτυπάει, αν κινηθώ, αυτός ο άνθρωπος θα το νιώσει, αν φύγω, αυτός ο άνθρωπος θα το καταλάβει, αν καμφθώ, αυτός ο άνθρωπος θα φοβηθεί. Υπάρχω εντός του. Αυτό είναι ζωή, κάτι συμβαίνει εκεί. Αλλά όταν μπαίνω στο σπίτι σου, βλέπω το πιο ανέκφραστο πρόσωπο, τις πιο αόριστες, αρνητικές χειρονομίες, κάτι τόσο αχνό που μοιάζει απόλυτα με φάντασμα. Δεν είναι αρκετό, ξέρεις, να παίρνεις μια γυναίκα στο κρεβάτι. Στα ανθρώπινα πλάσματα έχουν δοθεί και άλλες μορφές έκφρασης. Εγώ εκφράζω αυτό που αισθάνομαι, ενώ εσύ βγαίνεις απ’ το δρόμο σου για να αρνηθείς, να θολώσεις, να εξαλείψεις όλες τις εκδηλώσεις εκτίμησης ή προσήλωσης κάθε λογής. Εμμένεις στο συλλογικό, στην ιδέα της φιλίας μάλλον παρά στον φίλο, στον γενικό κόσμο των «μουνιών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου