Δειλία

Η απλούστερη παραδοχή, που με κάνει και γελάω. Από κει που ήμασταν, έπρεπε απλά να πάμε εκεί που ήταν η Απόφαση.

Να λοιπόν. Τώρα πια το ξέρεις εξίσου καλά με μένα. Ίσως και να το οσμίζεσαι ακόμη, πρωτογενές και ακατέργαστο, να το δουλεύεις στο μυαλό σου, να το υποψιάζεσαι όταν πλέκεται τη νύχτα σε όνειρα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Αυτή είναι η κληρονομιά μου και μαζί η κατάρα μου. Αυτό που λείπει, φυσικά, όταν απλώνεις το χέρι.