Λατρεύω τον Dr House για πολλούς λόγους.
Καταρχήν, έχει εξαιρετικό χιούμορ: κυνικό και ευφυές, με μία σημαντική δόση αυτοσαρκασμού, έτσι ακριβώς όπως μου αρέσει.
Δεύτερον, είναι ικανός να διαγνώσει έναν ασθενή στα τελευταία στάδια από το τηλέφωνο ή να κάνει μία παρακέντηση σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει χρησιμοποιώντας ένα καλαμάκι της Amita, ενώ οι πραγματικοί γιατροί μπορεί και να σε ταλαιπωρούνε για μήνες χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα. Αυτό και μόνο τον καθιστά αντικείμενο του πόθου.
Τέλος, έχει συσπειρώσει γύρω του την dream-team των νεαρών και ευπαρουσίαστων γιατρών (συμπεριλαμβανομένων και μιας γυναίκας και ενός μαύρου, προκειμένου να μη παρεκκλίνουμε από τα όρια της πολιτικής ορθότητας), που όχι μόνο δεν θα ανάτρεχαν – φευ- ποτέ στο Εγχειρίδιο Διαγνωστικής, είναι και πέρα από παθολόγοι, χειρούργοι, χειριστές ιατρικών μηχανημάτων, τεχνικοί εργαστηρίων, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, και ενίοτε και ιδιωτικοί ερευνητές.
Εν ολίγοις, μια αμερικανιά σε όλο της το μεγαλείο.
Εντάξει λοιπόν. Ομολογώ. Η αλήθεια είναι πως παρά τη γκρίνια, είμαι κολλημένη. Στο επεισόδιο μάλιστα του προηγούμενου Σαββάτου, ακούστηκαν δύο ατάκες που με έκαναν να φάω δύο φλασιές ηχηρές σαν χαστούκια:
1. Πως το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων δεν είναι ποτέ ΜΟΝΟ σεξ (όσο και αν παραμυθιαστεί κανείς), και
2. Πως το μυαλό είναι εκείνο που αποφασίζει αν το σώμα είναι άρρωστο ή όχι.
Τελείως αυτονόητα και τετριμμένα, ξέρω, αλλά καμιά φορά χρειάζεται να τα ακούμε για να τα θυμόμαστε. Ακόμη και από μια τηλεοπτική περσόνα, όπως ο Dr House.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου