Σου τα λέω, δεν ακούς;

Βαρέθηκα ν’ απολογούμαι για τα αυτονόητα. Να σέρνω τις ενοχές σα δεύτερο ρούχο.
Δεν είμαι και ούτε θέλω πια να γίνω η μάνα κανενός. Δεν θέλω να σε σώσω, να δώσω νόημα στη ζωή σου, θέλω να σώσω το τομάρι μου. Και ούτε θέλω να το κάνεις εσύ για μένα γιατί δε μετράει. Άσε που δε μπορείς. Το σκατό του ο καθένας το τρώει μόνος του. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.