The trick is to keep breathing

Αυτές τις μέρες κλείνουν σχεδόν δύο χρόνια από τη μέρα που μετά από έναν χαλαρό Κυριακάτικο καφέ στο Sofa, κατέληξα για πρώτη φορά στα Επείγοντα. Έχοντας περάσει του λιναριού τα πάθη έκτοτε (διότι ο καθένας βλέπει ως βουνό τα δικά του προβλήματα, άσχετα αν άλλοι έχουν πολύ σοβαρότερα), μπορώ να πω τα ακόλουθα:

1 - Το να αρρωστήσει κανείς με μια χρόνια πάθηση της οποίας την ύπαρξη δέχονται οι μισοί γιατροί και χλευάζουν οι άλλοι μισοί, είναι ίσως το πιο ψυχοφθόρο πράγμα που μου συνέβη, ισοδύναμο της εξάντλησης που με κρατούσε για εβδομάδες στο κρεβάτι. Έχω χάσει την πίστη μου και την εμπιστοσύνη μου σε πολλούς από αυτούς, αλλά το bonus της όλης κατάστασης είναι ότι απέκτησα πίστη στην αντίληψη του εαυτού μου και στο ένστικτό μου. Καθώς και στην κοινή λογική. Κανείς γιατρός δεν είναι θεός και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί μαζί του, αν αισθάνεται ότι ο γιατρός είναι ημιμαθής ή πως το μόνο που θέλει είναι να σε γεμίσει με άχρηστα χάπια, απλά και μόνο επειδή τα παίρνει από την τάδε ή δείνα φαρμακευτική εταιρία.

2 - Η σχέση ενός γιατρού με τον ασθενή του, δεν είναι παρά άλλη μία ανθρώπινη σχέση. Εάν ο γιατρός δεν εμπνέει σεβασμό στον ασθενή του με τη στάση του ή τα λεγόμενά του, τη στιγμή μάλιστα που ο ασθενής τον πληρώνει αδρά για τις υπηρεσίες του, τότε ο ασθενής έχει το αναυθαίρετο δικαίωμα να τον γράψει εκεί που ο ήλιος ποτέ δεν ανατέλλει- και φυσικά, να του δείξει τους λόγους της απόρριψής του.

3 - Το να αρρωσταίνει κανείς είναι τελικά μια πολυσύνθετη ψυχοσωματική διαδικασία, της οποίας οι ακριβείς μηχανισμοί δε γίνονται ποτέ αντιληπτοί. Το σώμα σου είναι ένα εργαλείο, το οποίο κυβερνάται από τους ίδιους συμπαντικούς νόμους που υποστηρίζουν πως σε κάθε δράση υπάρχει και η αντίστοιχη αντίδραση. Εάν το καταπονήσεις ανεχόμενος τις μαλακίες του καθενός (συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του εαυτού σου), κάποια στιγμή θα σου υψώσει θριαμβευτικά το μεσαίο δάχτυλο και θα σε στείλει να κουρεύεσαι. Σκατόψυχοι άνθρωποι και παράφρονες υπάρχουν παντού και δυστυχώς θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Το θέμα είναι τι αφήνεις να μπει κάτω από το πετσί σου.

4 - Η αρρώστια – όπως και ο θάνατος ενός προσφιλούς ατόμου, και εδώ κουνιέμαι από τη θέση μου-είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναθεωρήσεις όλη σου την κοσμοθεωρία. Η αρρώστια, πέρα από τον χρόνο που σου δίνει αναγκαστικά για να σκεφτείς (γιατί δεν είσαι σε θέση να κάνεις τίποτα άλλο), είναι και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να «ξεχορταριάσεις», όπως το λέω χαριτολογώντας, τη ζωή σου. Μπορείς λοιπόν να αναλογιστείς για την πορεία της, για το πώς αντιμετωπίζεις τα όσα σου συμβαίνουν, για τις προτεραιότητές σου και ούτω καθεξής. Όταν θεραπεύεις το σώμα, μαζί αναγκαστικά θεραπεύεται και η ψυχή. Οι τοξικοί άνθρωποι δεν έχουν καμία απολύτως θέση στο καινούργιο σου μικρόκοσμο. Αμήν.

5 - Όταν αρρωσταίνει κανείς, οι άνθρωποι γύρω του αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι θα σε νταντέψουν. Κάποιοι θα σου φερθούν σκληρά, για να μην κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου. Κάποιοι επίσης θα σε βοηθήσουν όπως μπορούν, και κάποιοι άλλοι πάλι θα σε κρατήσουν από το χεράκι στα πρώτα σου βήματα. Κάποιοι απλά θα σε ακούσουν να γκρινιάζεις με τις ώρες και κάποιοι θα σου σκουπίσουν τα δάκρυα της απελπισίας. Και κάποιοι θα το βάλουν στα πόδια, σαν δειλοί. Η αλήθεια είναι πως η δυσκολία και η αυτοθυσία απαιτεί αρχίδια, διότι ως γνωστόν, όταν όλα είναι μέλι-γάλα, όλοι αγαπιόμαστε και όλοι περνάμε καλά. Ο φίλος δυστυχώς φαίνεται στην ανάγκη και αυτό δεν θα βαρεθώ να το φωνάζω. Η αρρώστια λοιπόν αποτελεί ένα πολύ ωραίο και χρηστικό τεστ αφοσίωσης ενός ανθρώπου σε έναν άλλο. Και χρειάζεται τη στοιχειώδη αρετή της εμπάθειας και της αυταπάρνησης. Μπορώ λοιπόν να πω εγωϊστικά, πως οι περισσότεροι φίλοι μου (αλλά όχι όλοι) πέρασαν αυτό το τεστ με επιτυχία και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

6 - Η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα. Όλα θέλουν χρόνο, υπομονή και επιμονή. Και πάνω απ’ όλα πίστη.

7 - Η αρρώστια απαιτεί την ταπεινότητα. Την ικανότητα να μπορείς να ρίξεις τα μούτρα σου και να ζητήσεις βοήθεια, γιατί όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θα σου τη δώσουν απλόχερα. Το να ζητά κανείς βοήθεια δεν είναι δείγμα αδυναμίας, αλλά δείγμα εμπιστοσύνης στους γύρω σου.

Οι Κινέζοι πίστευαν ότι η αρρώστια, όπως και όλα τα άλλα πράγματα που βιώνουμε, είναι ένα δώρο που πρέπει να αξιοποιήσουμε προς όφελός μας. Τείνω να συμφωνήσω μαζί τους. Στην τελική, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο άσχημα.