Τριγωνομετρίας το ανάγνωσμα

Παραδεχθείτε το! Όσο δεν υπάρχει το μαγικό μίξερ που ανακατεύοντας τα καλύτερα στοιχεία των αντικειμένων του πόθου μας θα έφτιαχνε τον πιο γευστικό χυμό, το να μπορούσατε (χωρίς ενοχές) να αντλείτε τα καλύτερα από ένα πάνελ συντρόφων ακούγεται δελεαστικό. Με την ένδειξη «κτητικός» να αναβοσβήνει στον έρωτα, την ανασφάλεια κορόνα στο κεφάλι μας και την ηθικολογία να σιγοντάρει, η εμπιστοσύνη δε διαθέτει δύναμη αρκετή για να αναδειχθεί νικήτρια στην άνιση μάχη. Φυσικό αποτέλεσμα της ήττας της εμπιστοσύνης, η εξολόθρευση της ειλικρίνειας. Η εγκαθίδρυση τρίτου στη δυαδική σχέση δεν απορρίπτεται επί της ουσίας, απλώς καλύπτεται με πέπλο μυστικότητας και η ζωή συνεχίζεται.

Αποκλειστικότητα; Όχι, ευχαριστώ

Για να είμαι ειλικρινής, δε μου προσφέρθηκε κιόλας. Το ερώτημα δεν τέθηκε, το θέμα δεν βγήκε στην επιφάνεια και μια σιωπηρή συμφωνία υπογράφηκε ανάμεσα σε μένα και κείνον. Στην περίπτωσή μου ήταν παιχνιδάκι: Ζούσαμε σε διαφορετικές χώρες και, τις περιόδους που δεν συνυπήρχαμε, ο καθένας έκανε τη ζωή του. Στο «γήπεδό» μου ήμουν πρωταγωνίστρια και η άλλη του σχέση δεν επηρέαζε την (κοινή) ζωή μας, γιατί βρισκόταν κάπου μακριά (και συνέβαινε εν αγνοία μου), και στο δικό του γήπεδο ήμουν απλώς ένας επισκέπτης που για λίγο τάραζε την καθημερινότητά του κάθε φορά που έπαιρνα το αεροπλάνο για μια επίσκεψη-κι έπειτα έφευγα και η ζωή συνεχιζόταν κανονικά. Η δική του μαζί της και η δική μου μ’ένα σωρό εραστές-υποκατάστατα, που ως δια μαγείας, εξαφανίζονταν κάθε φορά που ερχόταν. Αποφεύγαμε τις λεπτομέρειες του τι συνέβαινε όταν ήμασταν χώρια, και η αλήθεια είναι πως ο έρωτας αυτός με είχε παρασύρει τόσο που ακόμη και τα ψεγάδια του μ’ έκαναν να αισθάνομαι σαν μυθιστορηματική ηρωίδα. Κάτι σαν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ με τον Σαρτρ που, έχοντας ξεπεράσει τέτοιες λεπτομέρειες, ανασφάλεις και αναστολές, απολάμβαναν τόσο την αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλο, όσο και τους αναρίθμητους εραστές τους. Και κορδωνόμουν που ήμουν τόσο προοδευτική και αποδεσμευμένη από υποδεέστερα ένστικτα. Και μαράζωνα μέρα με τη μέρα, αφού στην πραγματικότητα δε με κάλυπτε αυτή η ελευθεριότητα, δεν επιθυμούσα αντικαταστάτες, αλλά τους είχα δεχθεί ως κάτι αυτονόητο και ασήμαντο. Και ήταν, φυσικά, ασήμαντοι, γιατί τα συναισθήματά μου είχαν έναν και μόνο αποδέκτη: Εκείνον, που καμία διάθεση δεν είχε να μου δοθεί ολοκληρωτικά. Η δική μου καρδιά, όμως, δεν είχε «περισσότερα δωμάτιο από ένα ξενοδοχεία με πουτάνες», όπως έλεγε ο ήρωας του Μαρκές στον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας». Και με ένα κλικ άδειασα το χώρο μου, όταν επιτέλους κατάλαβα πως αυτή η «μοιρασιά» δεν ήταν και τόσο δίκαιη για μένα. Δεν ήμουν τόσο συναισθηματικά ανίκανη όσο ο «σύντροφός» μου και ναι, χρειαζόμουν το 100%. Κούνησα το μαντίλι και αποχαιρέτησα την κουλιτέ.

Ερωτική τριγωνομετρία

Στη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, συναντάμε συχνά ερωτικά τρίγωνα. Από που νομίζετε πως εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί; H τέχνη αντιγράφει τη ζωή, όπως και η ιστορία που έχει να παρουσιάσει πληθώρα τριαδικών (και βάλε) σχέσεων, και μάλιστα σε κοινωνίες πολύ πιο συντηρητικές. Στο συμβόλαιο της Α. Και του Ε. φιγουράριζαν περήφανες οι υπογραφές τους. Ζούσαν μαζί, έκαναν σχέδια, κι εκεί παραδίπλα, στο περιθώριο της ζωής τους, μια στρατιά από παράλληλες σχέσεις έκαναν την εμφάνισή τους τακτικά – κι εξαφανίζονταν αμέσως μόλις κάποιος απ’ τους δύο διαισθανόταν τον κίνδυνο συναισθηματικής εμπλοκής. Δεν είχαν μυστικά. Στο συμβόλαιό τους δεν υπήρχε η επιλογή του χωρισμού. Οι δυο τους θα παρέμεναν μαζί και οι υπόλοιποι απλώς θα πηγαινοέρχονταν. Παραμέριζε ο ένας κάθε φορά που ο άλλος συνήπτε σχέση, και περίμενε να περάσει ο ενθουσιασμός και να επιστρέψει στη σίγουρη αγκαλιά του, ενώ δεν ήταν σπάνιες οι φορές που απολάμβαναν μαζί τη συντροφιά κάποιου νέου προσώπου, που γινόταν το τρίτο σκέλος του τριγώνου. Αυτοί που υπέφεραν ήταν αυτοί οι έξτρα, που μπλέκονταν σε μία άνευ προηγουμένου ματαιότητα, χωρίς να έχουν ιδέα τι συμβαίνει στ’αλήθεια.
Αναλύσεις κάθε είδους υπάρχουν για τα ερωτικά τρίγωνα. Οι φροϋδιστές μάλιστα τα θεωρούν μια λανθάνουσα μορφή σχιζοφρένειας. Η πολύπλοκη σύνθεση του παζλ αυτών των σχέσεων απέχει από τη ρουτίνα των δυαδικών σχέσεων. Έπειτα, το να μοιράζεσαι το αντικείμενο του πόθου σου μπορεί και να πονέσει. Η ζήλια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα και, όσο και αν καταφέρνει κανείς να υπερβαίνει τα συμβατικά όρια, δύσκολα την αποφεύγει. Και όποιος παίζει με τη φωτιά, μπορεί και να καεί. Οι συναισθηματικοί δεσμοί οφείλουν να είναι τόσο στέρεοι που τα δύο μέλη της σχέσης να έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους και να νιώθουν αυτοπεποίθηση. Και αν στην εξίσωση μπει και ο έρωτας (προς τον τρίτο), και αν αποδειχθεί δυνατότερος, η βασική σχέση μπορεί να τιναχθεί στον αέρα. Αλλά η ελευθερία, ως γνωστόν, θέλει αρετή και τόλμη.

Θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να το είχε γράψει η υποφαινόμενη, αλλά το έχει κάνει η Μυρόεσσα Μεταξά σε τεύχος του περιοδικού Beaute.

Good things come to those who wait

Little dis-respect

Θα ήθελα να απευθύνω έναν φιλικό χαιρετισμό στον ιό Epstein - Barr, που κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται γι' αυτά που τραβάω.

Pile of crap

Ποια νομίζετε ότι μπορεί να είναι η πιο επικίνδυνη ράτσα σκύλου; Τα pit bull που ενίοτε τρώνε ανθρώπους; Ο μεγάλος Δανός; Ο Κέρβερος; Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ ή κάποιο εξίσου τρομακτικό ζώο;
Όχι αγαπητοί μου. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες στην Daily Telegraph, το πιο αιμοβόρικο ζωντανό είναι αυτό.

Ναι. Αυτό.

Παραθέτω σε μετάφραση το άρθρο του Roger Dobson:

Μπορεί να είναι μικρά, αλλά νέες έρευνες έδειξαν ότι ένα στα πέντε dachshunds έχουν δαγκώσει ή έχουν αποπειραθεί να δαγκώσουν αγνώστους και ότι ο ίδιος αριθμός έχει αποπειραθεί να δαγκώσει άλλους σκύλους. Ένα στα 12 έχουν επιτεθεί στα αφεντικά τους.
Γνωστά ως σκυλιά λουκάνικα για τα επιμήκη σώματά τους, τα dachshunds δεν είχαν μέχρι σήμερα τρομακτική φήμη, αν και έχουν εκτραφεί για να κυνηγάνε ασβούς μέσα στις φωλιές τους.
Όπως και να ΄χει, βρέθηκαν στην κορυφή μιας λίστας με 33 ράτσες, οι οποίες αξιολογήθηκαν για την επιθετικότητά τους, αφού ακαδημαϊκοί ανάλυσαν τη συμπεριφορά χιλιάδων σκύλων.
Τα Chihuahua, μια ακόμη μικρότερη ράτσα, είναι δεύτερα από άποψη επιθετικότητας, καθώς συχνά επιτίθενται ή προσπαθούν να δαγκώσουν αγνώστους, την οικογένειά τους και άλλα σκυλιά. Άλλη μία μικρή και δημοφιλής ράτσα, τα Jack Russel, ήρθαν τρίτα.
Η κα Linda Floyd αναγκάστηκε να δώσει τον σκύλο της, ένα dachshund ονόματι Ρόσκο, για ευθανασία, όταν ο σκύλος της έφαγε το μεγάλο της δάχτυλο όση ώρα αυτή κοιμόταν. Η κα Floyd, ετών 56, ξύπνησε πολύ αργά, γιατί ζημιά στα νεύρα της από το διαβήτη την έχει καταστήσει χωρίς αίσθηση στα δάχτυλα των ποδιών της.
Ο Dr James Serpell, ένας από τους ερευνητές, δήλωσε ότι οι μικρές ράτσες μπορεί να είναι περισσότερο προδιαθετημένες γενετικά αναφορικά με την επιθετική συμπεριφορά από τα μεγαλύτερα σκυλιά.
«Επίπεδα επιθετικότητας που έχουν αναφερθεί αφορούν πολλές φορές μια συχνότητα δαγκωμάτων ή απόπειρας δαγκώματος προς αγνώστους της τάξης του 20% και της τάξης του 30% προς άγνωστα σκυλιά», πρόσθεσε.
Μέχρι σήμερα, η έρευνα για την επιθετικότητα των σκύλων είχε επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην ανάλυση των στατιστικών που αφορούν τα δαγκώματα. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, τα στοιχεία ίσως υπήρξαν παραπλανητικά, καθώς τα περισσότερα δαγκώματα δεν αναφέρονται. Τα μεγάλα σκυλιά ίσως να έχουν αποκτήσει τη φήμη των περισσότερο επιθετικών γιατί είναι πιο πιθανό τα δαγκώματά τους να απαιτούν ιατρική βοήθεια.
Τα ευρήματα έχουν εξοργίσει τους ιδιοκτήτες μικρών σκύλων. Ο Chris Moore, γραμματέας του Northern Dachshund Association, είπε: « Σύμφωνα με τους Άγγλους εκτροφείς, όλα αυτά είναι σκουπίδια. Δεν είναι στη φύση των σκύλων. Δεν έχω δαγκωθεί ούτε μία φορά σε 25 χρόνια.»
O Tony Fitt Savage, πρόεδρος του British Chihuahua Club, δήλωσε: « Έχω Τσιάουα εδώ και 30 χρόνια και ποτέ δεν έστειλαν κανέναν στο νοσοκομείο. Μπορεί να είναι λίγο δύστροπα.»
Η έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό Applied Animal Behaviour Science, έγινε από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, που απευθύνθηκαν σε 6.000 ιδιοκτήτες σκύλων.
Ράτσες με χαμηλό σκορ στην επιθετικότητα περιλαμβάνουν τα Basset, τα Golden Retrievers, τα Labradors, τα Huskies και τα Greyhounds.
Tα Rottweiler, τα Pit Bull και τα Rhodesian Ridgeback έδειξαν μέση ή λιγότερη από μέση επιθετικότητα.
Η Joyce Summers, ταμίας του Rottweiler Club στη Βρετανία, είπε: «Έχω ζήσει με Rottweiler για 40 χρόνια και δίνουν μόνο αγάπη και στοργή. Δε με ξαφνιάζει που τα Jack Russel βρίσκονται κοντά στην κορυφή; είναι μικρά νευρικά πλασματάκια.»