χα χα και σιγά

χαμένες συχνότητες

Ήθελα να πολεμήσω το χειρουργικό σου νυστέρι μ’ όλες τις απόκρυφες και σκοτεινές μαγγανείες του κόσμου.

Για δες τώρα. Ο θυμός, μόνο αυτό έχει μείνει. Ο θυμός που σιγοβράζει κάτω από τα λόγια σου. Σαν καζάνι που βράζει, ήρεμα και αθόρυβα, λίγο πριν ξεχειλίσει. Αιφνίδιος και ανεξήγητος, τουλάχιστον για σένα. Εγώ; Τι εγώ; Είμαι συμφιλιωμένη με τα ανθρώπινα αισθήματα.

Πες μου τι πρέπει να κάνω, ποια άφεση αμαρτιών να δώσω. Τι νομίζεις πως πρέπει να γίνει απο ΄δω και πέρα. Τι περιμένεις. Χωρίς φιοριτούρες και κομπάσματα, τόλμησε να παραβιάσεις το πρωτόκολλο. Έτσι γι’ αλλαγή. Γίνε όσο σκληρός η μαλθακός θέλεις, μόνο γίνε εσύ. Πες μου αυτά που βασανίζουν το λαρύγγι σου. Αν δεν μπορέσεις να το κάνεις, θα κλάψω για σένα, έστω και ετεροχρονισμένα. Θα κλείσω τ’ αφτιά μου όπως έκλεισα το σώμα μου. Έτσι στερημένη των αισθήσεων, θα μαι σαν νεκρή για σένα.

Εκτός φυσικά αν κάνουμε το άλλο. Τον θυμό σου, την οργή μου, να τα βάλουμε μαζί και να φτιάξουμε μια σουπερνόβα και όπως θα εκρύγνηται, να γαμηθεί μια και καλή ολόκληρο το σύμπαν.

Temptation

Μ’ αυτά και μ΄αυτά Μεγαλοβδομαδιάτικα, αν δηλαδή υποθέταμε πως υπήρχε τελικά Παράδεισος, μάλλον θα έτρωγα πόρτα.

Mad Girl's Love Song

"I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"

Sylvia Plath

To κορίτσι με τα χρυσά μαλλιά και ο δαίμονας της Καμπάλα

Δεν ξέρω γιατί με έχει γοητεύσει τόσο πολύ αυτή η φωτογραφία. Το ανέμελο κορίτσι με τα χρυσά μαλλιά και το σφριγηλό σώμα, η ενσάρκωση του Αμερικανικού ονείρου. Ίσως γιατί όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, ήδη μετρούσε μερικές απόπειρες αυτοκτονίας. Ίσως γιατί οι θεραπείες με ηλεκτροσόκ να της είχαν δώσει την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε κάποια στιγμή να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, μακριά από τις νευρωτικές κρίσεις και την αναπόφευκτη κατάρρευση. Ίσως προσπαθώ να διακρίνω στο χαμογελαστό πρόσωπό της την αναπόφευκτη πορεία της προς το θάνατο, αυτή τη δεδομένη εξέλιξη για την οποία μίλησε κάποια στιγμή ο σύζυγός της. Ίσως γιατί μου είναι σχεδόν αδιανόητο να φανταστώ αυτή τη χαμογελαστή, γήινη γυναίκα, να αφήνει γάλα και μπισκότα στα δύο μικρά παιδιά της, να σφραγίζει τις χαραμάδες της πόρτας της κουζίνας με βρεγμένες πετσέτες και μετά να ανοίγει το γκάζι και να χώνει το όμορφο ξανθό κεφάλι της στο φούρνο, περνώντας έτσι επώδυνα στην αθανασία και το πάνθεον των αυτόχειρων ποιητών.

Πέρα από την απατηλά φυσιολογική της εμφάνιση, η Sylvia Plath κουβαλούσε στο κεφάλι της ένα σύμπαν από δαίμονες που προσπαθούσε να εξορκίσει μέσω της ποίησής της. Το βασανισμένο μυαλό της έχει γεννήσει ποιήματα αδυσώπητα ειλικρινή, σκληρά και διορατικά, με μια σπάνια ομορφιά κοφτερή σα λεπίδα. Στα ποιήματα αυτά χαρτογραφείται η ταραγμένη σχέση της με τον πατέρα της, αλλά και τον ποιητή σύζυγό της Ted Hughes, που πολλοί έχουν κατηγορήσει για το θάνατό της. Είναι άλλωστε πασίγνωστη η αναφορά της και στους δύο στο ποίημά της “Daddy”:

If I've killed one man, I've killed two-

The vampire who said he was you

and drank my blood for a year,

Seven years, if you want to know.

Daddy, you can lie back now.

Αυτό που πολύς κόσμος δε γνωρίζει, είναι ότι η αιτία του χωρισμού της Sylvia Plath με τον Ted Hughes υπήρξε η κοσμοπολίτισσα Assia Wevill, μια ιδιαίτερα γοητευτική γυναίκα Εβραϊκής καταγωγής που όταν γνώρισε τον Hughes, βρισκόταν ήδη παντρεμένη για τρίτη φορά. Ο έρωτάς τους υπήρξε κεραυνοβόλος και λίγο αργότερα, ο Hughes εγκατέλειψε τη Sylvia και τα δύο παιδιά τους, προκειμένου να τον ζήσει στο έπακρο. Μετά την αυτοκτονία της Sylvia, η Assia μετακόμισε στο σπίτι του Hughes και ανέλαβε τη φροντίδα των παιδιών της. Λίγο αργότερα γέννησε την κόρη τους Shura και όπως σημειώνουν οι κοντινοί της άνθρωποι, βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Η κοσμογυρισμένη Assia με την σκοτεινή, εκτυφλωτική ομορφιά περιορίστηκε στο ρόλο της οικονόμου και νοικοκυράς του Hughes, και όσο εκείνος συνέχιζε αμέριμνα τις εξωσυζυγικές του σχέσεις, μαχόταν το φιλικό και οικογενειακό του περιβάλλον που τη θεωρούσε υπαίτια για το θάνατο της Plath, αλλά και τη δυσβάσταχτη σκιά της.

Σε μια τραγική επανάληψη της ιστορίας, η Assia Wevill ανακάτεψε υπνωτικά με ουίσκι και λίγο πριν κουλουριαστεί δίπλα στην τετράχρονη κόρη της Shura, άνοιξε το γκάζι. Σε μια ενέργεια ανείπωτης σκληράδας, η Assia πήρε στο θάνατο και την κόρη τους, θέλοντας να τη γλυτώσει από μια ζωή δίπλα σε έναν πατέρα που ούτε καν είχε αναγνωρίσει το παιδί του.

Ο Ted Hughes μερίμνησε να αποκρύψει την παρουσία της Assia σχεδόν από τους πάντες και με μία βολική αποστασιοποίηση, τη δαιμονοποίησε μέσω της ποίησής του, κατηγορώντας την εν μέρει ακόμη και για το θάνατο της Sylvia:

We didn’t find her-she found us
She sniffed us out
She sat there
Slightly filthy with erotic mystery
I saw the dreamer in her
Had fallen with me and she did not know it
That moment the dreamer in me
Fell in love with her, and I soon knew it.

O Ted Hughes κατηγορήθηκε όσο λίγοι για τον προβληματικό του χαρακτήρα και την κατά κοινή ομολογία σκληρότητά του, που οδήγησε δύο από τις συντρόφους του στην αυτοκτονία. O ίδιος μάλιστα, σε μία σπάνια παραδοχή της ευθύνης του, δήλωσε πως ενώ η Sylvia βρισκόταν σε πορεία προς την αυτοκτονία από τη στιγμή που γεννήθηκε, ο θάνατος της Assia θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

When you come

Τα βάζω με τον εαυτό μου που καμιά φορά ξεχνάω πόσο καταπληκτική μπορεί να γίνει η ποίηση. Σαν αυτό το μικρό μαργαριτάκι της Maya Angelou:

When you come to me, unbidden,

Beckoning me

To long-ago rooms,

Where memories lie.

Offering me, as to a child, an attic,

Gathering of days too few.

Baubles of stolen kisses.

Trinkets of borrowed loves.

Trunks of secret words,

I CRY.

Size DOES matter

νομοτέλεια

Ερήμην.
Κάπως έτσι εξελίσσονται όλα.
Ερήμην, για μένα, αναφορικά με μένα, αλλά τώρα τελευταία μάλλον χωρίς εμένα.
Πίσω από ένα θαμπό τζάμι, έχω γίνει θεατής. Κλωθογυρίζω στην οργή μου όσο περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες. Οι άνθρωποι και τα πράγματα.

Την Παρασκευή μου έκαναν την ακαδημαϊκή ερώτηση:
«Θέλεις απαντήσεις ή βοήθεια;»
Σήκωσα το κεφάλι παραξενευμένη.
«Θέλω και τα δύο», απάντησα. Αυτονόητα.
«Δε γίνεται να θέλεις και τα δύο. Πρέπει να ιεραρχήσεις τις προτεραιότητές σου.»
«Βασικά, αυτό που θέλω είναι να πάψεις να είσαι τόσο επαρμένος μαλάκας και να μου κάνεις ηλίθιες ερωτήσεις, όπως όλο το συνάφι σου εδώ και έναν χρόνο». Φυσικά, δε μίλησα. Στο δρόμο της επιστροφής, έσφιγγα την τσάντα μου και παράπαια από το θυμό στην απελπισία και πάλι πίσω. Όταν γύρισα στο σπίτι, μου είπαν πως το μάρμαρο στον τάφο της μικρής ξεκόλλησε. Μιλήσαμε λίγο για το πρακτικό του ζητήματος, που μπορεί να βρει κανείς κόλα. Έβαλα τα κλάματα και δεν το συνηθίζω. Δεν είμαι σίγουρη για ποιον έκλαιγα, μάλλον αυτή τη φορά και για τις δυο μας.

Ερήμην.
Κάπως έτσι εξελίσσονται όλα. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι τελείως ξεκάθαρο. Όταν πολεμάς τον εαυτό σου τόσα χρόνια, κάποια στιγμή περνάει στην αντεπίθεση.

Παγανιστικό χιούμορ

Man! They do work!

Μαμά, μαμά...

...επιτέλους βρήκα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω!

Η Αυτού Μεγαλειότης Rachel Brice, την οποία προσκυνώ σεμνά και ταπεινά.