Άλλη μια βραδιά που σ' έψαχνα μάταια σ' ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό και δε σ' έβρισκα πουθενά. Θα 'θελα απλά να άνοιγε η πόρτα και να σ' έβλεπα, έτσι για αλλαγή, να λέγαμε δυο κουβέντες πέρα από τα αναμενόμενα και τετριμμένα. Θα πήγαινα προς το μέρος σου ή ίσως και να σε κερνούσα το ποτό σου. Και ίσως αν έπινα αρκετά, να κατάφερνα να σου πω ούτε και ΄γω ξέρω τι. Πως ξαφνικά, όλη η πόλη έγινε το συναρμολογούμενο παιχνίδι μου. Ο πιο δύσκολος γρίφος. Πως βάσει ένός ευρύτερου σχεδίου, μαντεύω τα μέρη, τις ώρες και τις μέρες. Πως όλα αυτά θα ήταν τόσο εύκολα αν σε ήξερα λίγο καλύτερα ή αν κοντά στην αναίδεια είχα ξαναβρεί και τη χαμένη μου αφέλεια.
Νομίζω πως σε βλέπω παντού και μάλλον φταίει πως δε σε βλέπω πουθενά. Και θέλω να σ' ερωτευτώ όπως στα ροκ τραγούδια, με τον ίδιο στόμφο, καταστροφικά και απόλυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου