waiting for death
Λατρεύω τον Dr House για πολλούς λόγους.
Καταρχήν, έχει εξαιρετικό χιούμορ: κυνικό και ευφυές, με μία σημαντική δόση αυτοσαρκασμού, έτσι ακριβώς όπως μου αρέσει.
Δεύτερον, είναι ικανός να διαγνώσει έναν ασθενή στα τελευταία στάδια από το τηλέφωνο ή να κάνει μία παρακέντηση σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει χρησιμοποιώντας ένα καλαμάκι της Amita, ενώ οι πραγματικοί γιατροί μπορεί και να σε ταλαιπωρούνε για μήνες χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα. Αυτό και μόνο τον καθιστά αντικείμενο του πόθου.
Τέλος, έχει συσπειρώσει γύρω του την dream-team των νεαρών και ευπαρουσίαστων γιατρών (συμπεριλαμβανομένων και μιας γυναίκας και ενός μαύρου, προκειμένου να μη παρεκκλίνουμε από τα όρια της πολιτικής ορθότητας), που όχι μόνο δεν θα ανάτρεχαν – φευ- ποτέ στο Εγχειρίδιο Διαγνωστικής, είναι και πέρα από παθολόγοι, χειρούργοι, χειριστές ιατρικών μηχανημάτων, τεχνικοί εργαστηρίων, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, και ενίοτε και ιδιωτικοί ερευνητές.
Εν ολίγοις, μια αμερικανιά σε όλο της το μεγαλείο.
Εντάξει λοιπόν. Ομολογώ. Η αλήθεια είναι πως παρά τη γκρίνια, είμαι κολλημένη. Στο επεισόδιο μάλιστα του προηγούμενου Σαββάτου, ακούστηκαν δύο ατάκες που με έκαναν να φάω δύο φλασιές ηχηρές σαν χαστούκια:
1. Πως το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων δεν είναι ποτέ ΜΟΝΟ σεξ (όσο και αν παραμυθιαστεί κανείς), και
2. Πως το μυαλό είναι εκείνο που αποφασίζει αν το σώμα είναι άρρωστο ή όχι.
Τελείως αυτονόητα και τετριμμένα, ξέρω, αλλά καμιά φορά χρειάζεται να τα ακούμε για να τα θυμόμαστε. Ακόμη και από μια τηλεοπτική περσόνα, όπως ο Dr House.
Σε έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα μύθο δημιουργίας των Ινδιάνων Ηopi, η Γυναίκα – Αράχνη, σε συνεργασία με τον Πατέρα Ήλιο (και ενίοτε και μόνη της), δημιουργεί το σύμπαν. Αμέσως μετά, δημιουργεί και τους ανθρώπους από κόκκινο πηλό- για την ακρίβεια η Γυναίκα – Αράχνη μετατρέπει τις σκέψεις του Πατέρα Ήλιου σε μορφές από πηλό. Στη μυθολογία των Ινδιάνων Hopi η Γυναίκα-Αράχνη έχει τη μαγική ικανότητα να σκέφτεται τη στιγμή που οι σκέψεις της υλοποιούνται-με λίγα λόγια, η σκέψη της αποτελεί την αιτία των πάντων. Η Γυναίκα-Αράχνη ονοματίζει και όπως ονοματίζει, τα πάντα εμφανίζονται μπροστά της (oποιαδήποτε ομοιότητα με άλλους μύθους δημιουργίας μάλλον ΔΕΝ είναι τυχαία). Εξ ου προφανώς και η σχέση της με τη δημιουργία φανταστικών κόσμων και το συγγραφικό έργο.
Μια εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία που αφορά τη Γυναίκα-Αράχνη, είναι η ιστορία μιας γυναίκας από τη Λυδία, που ονομαζόταν Αράχνη και υπερηφανεύονταν πως ήταν η καλύτερη υφάντρα που υπήρξε ποτέ. Επιδεικνύοντας μια κάποια υπερφίαλη περηφάνεια που δε γινόταν εύκολα δεκτή από τους Αρχαίους Έλληνες θεούς, η Αράχνη προκάλεσε την εξίσου καλή υφάντρα Θεά Αθηνά να αναμετρηθεί μαζί της. Η Αράχνη νίκησε στο διαγωνισμό και κατάφερε να εξοργίσει τόσο πολύ τη Θεά, που αυτή κατέστρεψε το έργο της. Στενοχωρημένη, η Αράχνη αποπειράθηκε να κρεμαστεί από ένα δέντρο, αλλά την τελευταία στιγμή η Θεά τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε αράχνη, προορισμένη να υφαίνει για πάντα.
The heaviest of burdens crushes us, we sink beneath it, it pins us to the ground. But in the love poetry of every age, the woman longs to be weighed down by the man's body. The heaviest of burdens is therefore simultaneously an image of life's most intense fullfilment. The heavier the burden, the closer our lives come to the earh, the more real and truthful they become.
Γλύφω με επιμονή, ίσως και λίγη απελπισία, το πόδι μου που έχει πιαστεί στο δόκανο. Ασφαλώς και δεν επέλεξα να βρεθώ σ'αυτή την άβολη θέση, η αλήθεια όμως είναι πως ίσως και να κούνησα λίγο την ουρά μου. Και τώρα υποψιάζομαι πως είτε το αφήσω καλά σφηνωμένο, είτε αποπειραθώ να το τραβήξω με μια αποφασιστική κίνηση, ο πόνος θα είναι εξίσου αφόρητος.
