The day it rained forever

Ανοίγοντας την πόρτα, το αγόρι έφερε μαζί του τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και της βροχής. Πίσω από τον ώμο του είδε το σαραβαλιασμένο του ποδήλατο και αισθάνθηκε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Δε χόρταινε να τον βλέπει στο κατώφλι της με φόντο το σκοτάδι, τα μαύρα μαλλιά του που δε χόρταινε να αγγίζει ήταν μούσκεμα, τα χέρια του ήταν πάγος. Τον τράβηξε απαλά μέσα, σαστισμένη όπως πάντα. Τη φίλησε πεταχτά και κείνη τρόμαξε.

Καθόταν σταυροπόδι στο διπλό της κρεβάτι και της έλεγε πράγματα που δεν ήθελε να ακούσει. Του έφερε μια πετσέτα, αμήχανη, για να σκουπίσει τα μαλλιά του. Έβλεπε τον εαυτό της από κάπου ψηλά, έβλεπε το αγόρι και το κορίτσι να κάθονται σταυροπόδι στο μεγάλο κρεβάτι, το αγόρι να εξηγεί και το κορίτσι να προσπαθεί να μη βάλει τα κλάματα. Σ’ αγαπώ του είπε. Πες το μου ξανά, την πρόσταξε. Ξανά. Άλλη μια φορά. Ξανά. Το κορίτσι έβαλε τα κλάματα, έκλαιγε ήσυχα όση ώρα την κρατούσε στην αγκαλιά του και της εξηγούσε γιατί έπρεπε να χωρίσουν. Δεν έχω να σου δώσω κάτι, είπε. Άνοιξε τα μάτια σου, και οι δύο πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε-μια ανάπαυλα. Τη φίλησε τρυφερά στο στόμα και κείνη θέλησε και πίστεψε πως τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί, πως δεν το εννοούσε, πως θα έμενε μαζί της τη νύχτα, πως θα την αγκάλιαζε σφιχτά και θα άκουγαν μαζί το χτύπημα της βροχής στο τζάμι, κουλουριασμένοι κάτω από το πάπλωμά της.

Της έβγαλε τα ρούχα με αργές κινήσεις και έτσι γυμνή, την κράτησε για λίγο στην αγκαλιά του. Μετά πήρε ξανά τα ρούχα της και την έντυσε, όπως θα έντυνε μια άψυχη μαριονέτα, προσεκτικά, της φόρεσε το παντελόνι, της πέρασε τα χέρια μέσα από τα μανίκια. Τον κοιτούσε σαστισμένη, ταπεινωμένη, ανακουφισμένη. Έτρεξε να τον προλάβει στην πόρτα και τον φίλησε άγρια για να ξυπνήσει τον πόθο του, να τον κάνει να αλλάξει γνώμη και να τον κρατήσει.

Όπως ανέβαινε τις σκάλες, πρόσεξε για πρώτη φορά το τραγούδι που είχε κολλήσει στο loop του cd player:

you sure you want to be with me

i've got nothing to give

won't lie and say this lovin's best

will leave us in emotional peace

take a walk, taste the rest

no, take a rest

Για χρόνια μετά, κάθε φορά που θα άκουγε αυτό το τραγούδι, τα μάτια της θα γέμιζαν με δάκρυα.

Φόβος

O φόβος είναι ύπουλος σύμβουλος. Σε γραπώνει γερά στα νύχια του και ακόμη και όταν εκλείψει η αιτία που τον προκαλεί, απομένεις να φοβάσαι τον ίδιο τον φόβο.
Στην αρχή, με έπιανε τρόμος στη σκέψη πως πρέπει να διασχίσω το δρόμο μπροστά στο σπίτι μου και να περάσω στο περίπτερο απέναντι. Τα πόδια μου άρχιζαν να τρέμουν ήδη την ώρα που κατέβαινα τις σκάλες, η καρδιά μου απειλούσε να σπάσει στο στήθος μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που γύρισα πίσω. Τις στιγμές που κατάφερνα να περάσω την εξώπορτα, έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω είκοσι βήματα. Ότι εξακολουθώ να είμαι ικανή να βάλω το ένα πόδι μετά το άλλο.
Μετά, ήρθε η υπερφίαλη εκστρατεία στο super market της γειτονιάς μου. Βιώνοντας συναισθήματα που μπορώ να παρομοιώσω μόνο με το πρώτο βήμα του Armstrong στο φεγγάρι, δέχτηκα μια αδυσώπητη οπτική επίθεση από τα χρώματα και τα σχήματα στα ράφια. Κατέβαλλα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πείσω τον εαυτό μου πως θα ήταν εξαιρετικά άκομψο να φρικάρω στο διάδρομο με τα δημητριακά και τις φρυγανιές, και έτσι κατατροπωμένη σύρθηκα πάλι πίσω στο κρεβάτι μου. Κάθε Βατερλώ αυτού του είδους με έκλεινε στο σπίτι, αρνούμενη κατηγορηματικά να ξαναδοκιμάσω, για να μη ζήσω πάλι την ταπείνωση της αποτυχίας.
Στο τέλος, ήρθαν οι εξορμήσεις με συνοδεία. Κόσμος με πηγαινοέφερνε από τον έναν προορισμό στον άλλο, με υπομονή και επιμονή. Όπως άλλοι έχουν προσωπικούς σοφέρ, εγώ είχα προσωπικούς περπατητές. Στην ιδέα να περπατήσω μόνη για πέντε ολόκληρα λεπτά, με έπιανε τυφλός, αδυσώπητος τρόμος. Την πρώτη φορά που το δοκίμασα μετά από μήνες, προσπάθησα να γεμίσω το κεφάλι μου με το μονότονο μάντρα «…είσαι καλά, είσαι καλά, είσαι καλά…», για να μην επιτρέψω στο μυαλό μου να κυριαρχηθεί από τον τρόμο. Κάθε βήμα και επανάληψη. Και όλη την ώρα, έσφιγγα στο χέρι μου το κινητό. Μήπως και χρειαστεί.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έβαζα σημάδια στους διαδρόμους του νοσοκομείου και πρόσταζα τον εαυτό μου να καταφέρει να περπατήσει μέχρι την επόμενη γωνία. Την επόμενη αφίσα. Το επόμενο παράθυρο. Στα μέσα της διαδρομής με πρόδιδαν τα γόνατα-σερνόμουν πάλι πίσω στο κρεβάτι μου, ηττημένη, τρομοκρατημένη, απελπισμένη.
Είναι σα να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Μια στις τόσες όμως, χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση, ο ίδιος φόβος έρχεται από κάπου βαθειά και με παραλύει. Σα να διαθλώνται για λίγο όλα μέσα από το ίδιο θολό πέπλο, σα να γίνονται τα πόδια μου από λάστιχο και μια μυστηριακή δύναμη να με τραβάει προς τα κάτω. Συνήθως συμβαίνει στη μέση του δρόμου και γι’ αυτό πανικοβάλλομαι. Με παγώνει ο ίδιος, αδυσώπητος πανικός. Καμιά φορά, το να υπάρχεις απαιτεί τόση προσπάθεια. Τουλάχιστον, δε μιλάω πια στον εαυτό μου για να τον καθησυχάσω και έχω καταφέρει να μπορώ να περπατάω χωρίς να το σκέφτομαι.
Φαντάζομαι πως τη μέρα που θα πάψω να σφίγγω σπασμωδικά το κινητό μου στην τσέπη του μπουφάν, θα πω πως έχουν περάσει όλα.

Parole, parole, parole

Τα νοήματα γλυστράνε στις παρυφές των λέξεων και μένουν μετέωρα εκεί. Άπιαστα. Πάντα ψάχνω στις λέξεις. Διυλίζω τον κώνωπα, ανεπαρκής. Με Α στερητικό, πομπώδες και τόσο ταιριαστό που καταντάει γελοίο.
Και για πες τώρα, τι θα μπορούσα να σου τάξω που δεν έχεις ήδη. Πως θα μπορούσα να μιλήσω δίχως την κοινοτυπία. Πέρα από αυτό, δε συντελείται καμιά άλλη κοσμογονία. Και αυτό δεν έχει όνομα. Μόνο μια ρευστή υπόσταση, που μάταια παλεύω να ορίσω.

The world, then the fireworks

Περνώντας την είσοδο του εμπορικού, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ το κιτς. Πλαστικό, αδυσώπητο, καταναλωτικό κιτς. Ευτυχώς σε είχα δίπλα μου και βάλαμε τα γέλια με την άγαρμπη αγανάκτησή μου. Μου είχε λείψει το γέλιο σου. Ο τρόπος που όλα γίνονται μια μυστική συνομωσία, τα γέλια, οι αναφορές, οι συνειρμοί, οι εικόνες. Όλα τρέφονται από κάπου βαθειά, από ένα κομμάτι μου και από ένα κομμάτι σου, που είναι το δικό μας κομμάτι.

Είναι μήνες τώρα που άνοιξα τα ματάκια σαν την Ωραία Κοιμωμένη και κοιτάζω τον κόσμο σαν να τον βλέπω για πρώτη φορά. Στην ταβέρνα-αλυσίδα με την επιμελημένη σπιτική διακόσμηση, όση ώρα σκάλιζα με προσήλωση μια σαλάτα με κουσκούς, με κατέκλυζε η ευτυχία που είσαι πάλι εσύ που μου απλώνεις τη χείρα βοηθείας τώρα που το έχω ανάγκη. Που με βοηθάς να βρω τους ορισμούς για λέξεις που είχα ξεχάσει, που μου μαθαίνεις τα αισθήματα και τη ντροπή. Αν ήξερες τα μισά απ’ όσα έχω κάνει, θα ντρεπόμουνα. Όχι τόσο για μένα, όσο για τη στενοχώρια σου.

Αν έπρεπε να καταφύγω στα στοιχεία, θα ‘σουν γη. Το στερεό μου πάτημα και ας μην έχεις ιδέα. Το αντίθετο του κιτς. Πραγματικότητα.

Things I wish I'd written

“Έχω ανάγκη κάποιον ν’ ανταλλάσουμε ιδέες. Κάποιον ισοδύναμό μου. Όταν επιστρέψεις, θα απολαύσω μαζί σου μια λογοτεχνική γαμηστική γιορτή-που σημαίνει γαμήσι και συζήτηση και συζήτηση και γαμήσι, και ένα μπουκάλι Anjou ενδιάμεσα ή ένα βερμούτ Casis. Αναϊς θα σου ξεσκίσω τα σωθικά. Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να μην ανοίξει κανείς άλλος αυτό το γράμμα κατά λάθος. Δεν κρατιέμαι. Σε θέλω. Σ’ αγαπώ. Είσαι για μένα το φαγί και το πιοτό – όλος ο αναθεματισμένος μηχανισμός, να ξέρεις.”

O Henry Miller στην Anais Nin, Clichy, 30/9/1932

Gustav Klimt (1862-1918)

Ο θεατής αιχμαλωτίζεται ανίσχυρος από το κεντρικό θέμα του Κλιμτ: τη γυναικεία ομορφιά. Ο Κλιμτ ζωγράφισε τολμηρά την Εύα, την αρχέτυπη γυναίκα σε κάθε δυνατή στάση. Στη ζωγραφική του Κλιμτ δεν είναι το μήλο που προκαλεί, αλλά το γυναικείο κορμί. Απεικονίζεται όπως είναι πραγματικά, δίχως να αποκρύβεται καμιά λεπτομέρεια.

Σχεδόν σε κάθε πίνακά του, γύρω από την κεντρική φιγούρα, κινείται ένας ολόκληρος κόσμος, που ωθεί τον θεατή προς τα βάθη του υποσυνείδητου και τους λαβύρινθους του νου. Ο κόσμος του είναι γεμάτος γύρη και ύπερους, σπέρμα και ωάρια, είτε απεικονίζει τη φύση, είτε ανθρώπινα σώματα.

Η εικονιστική του γλώσσα δανείζεται τα σύμβολά της, αρσενικά και θηλυκά, από τον κόσμο των ονείρων του σύγχρονού του Freud. Η μάχη ανάμεσα στον Έρωτα και τον Θάνατο διαποτίζει όλο το έργο του.

Ο Ρενουάρ κάνει τον εξής διαχωρισμό, που εξηγεί την αρνητική αποδοχή πολλών έργων του ζωγράφου από τα συντηρητικά στρώματα της Βιεννέζικης κοινωνίας: “Το ακαδημαϊκό, εξιδανικευμένο γυμνό, χαιρετίζεται από την κοινωνία, ιδιαίτερα όταν εμπεριέχει κάποιο ιστορικό μήνυμα. Αντίθετα, μια καθημερινή γυναίκα έτοιμη για έρωτα προκαλεί σκάνδαλο”.

Πηγή: Klimt του Gilles Neret, εκδόσεις Taschen

H Βασίλισσα των Πάγων

Μια άλφα κυνικότητα
παλεύω να τη διώξω
και έτσι
και καλά δεν τρέχει τίποτα
ενώ τρέχουν τα πάντα
το βασίλειο των παγετώνων
για ένα παρ-άλογο
συναίσθημα
του πως λυγίζουν τα γόνατα
όταν μ’ αγγίζεις.

Born of frustration

Αυτές οι κουβέντες
που σε κάνουν να ντρέπεσαι
που με κάνουν να ντρέπομαι
είμαι εγώ
αν ξύσεις την επιφάνεια
αν ζητήσεις το λόγο
για την τραχύτητα των λέξεων
για το τρέμουλο στα χείλη
είμαι εγώ
είσαι εσύ
και ίσως λίγο και το πλήρωμα του χρόνου.

Τρινάκρια

H παράδοξη αυτή κυρία με τα τρία πόδια είναι η Αθηνά Τρινάκρια, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι πριν από μερικές ημέρες, που την είδα να κρέμεται με τη μορφή ασημένιου φυλακτού στον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου. Καταπώς φαίνεται, η Αθηνά, η οποία και υπήρξε προστάτιδα του νησιού, συμβολίζει τη Σικελία και τα τρία ακρωτήριά της. Μπορεί κανείς μάλιστα να τη δει και στη σημαία της Σικελίας, με μία ελαφρώς λιγότερο τρομακτική όψη.

Είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η Τρινάκρια βασίζεται σε ένα πολύ παλιότερο Αρχαίο Ελληνικό σύμβολο, το «τρισκέλιον», δηλαδή μια εικόνα που απεικονίζει τρία πόδια ενωμένα στους γοφούς, έτσι ώστε να δίνουν την ψευδαίσθηση της συνεχούς κίνησης. Σύμβολα αυτού του είδους, αναφέρονται συνήθως στη δράση, την αέναη κίνηση, την πρόοδο, την επανάσταση, τον ανταγωνισμό και την κίνηση προς τα μπροστά.

Το τρισκέλιον έχει περάσει και στον Κέλτικο συμβολισμό, με τους τρεις κύκλους που ενώνονται, αλλά και στη σημαία του Isle of Man, νησιού ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία.

Σατανική σύμπτωση 3

Devi, η Θεά Μητέρα της Ινδικής Μυθολογίας.

Εκάτη η Τρίμορφος, χθόνια θεότητα της Ελληνικής Μυθολογίας.

Lenna, Τάρτα Φράουλα 0-1

Μπορεί να χάσαμε τη μάχη, αγαπητή μου, αλλά όχι και τον πόλεμο.

Don't try to fix me, I'm not broken

Νομίζεις πως με ξέρεις;
Με ηδονή σου λέω πως δεν έχεις ιδέα.
Δεν ξέρεις τι κουβαλάω στο κεφάλι μου.
Τι με διαλύει, τι με λιγώνει και πως ανασταίνομαι.
Με νουθετείς. Με συμβουλεύεις. Μου γυρνάς τα έντερα με αφελείς δηλώσεις και γελοία επιχειρήματα.
Αξιοθρήνητος θεατής. Εσύ.
Δεν ξέρεις καν πως πίνω τον καφέ μου.

Life by drowning

“Όταν φεύγεις, αγαπημένε μου, ρισκάρεις. Τίποτα δε θα μείνει έτσι όπως το άφησες. Η ζωή προχωρεί κι αλλάζει. Αυτό που άφησες πίσω σου, ίσως να μη το γνωρίσεις, όταν θελήσεις να το ξαναδείς. Δεν μπορείς να αιχμαλωτίσεις παρά μόνο τις αναμνήσεις σου.”*

Φίλος είναι αυτός που έρχεται όταν οι άλλοι αποχωρούν. Εσύ μωρό μου, την έκανες με τους πρώτους.

*Αλκυόνη Παπαδάκη

Trip down the memory lane

Εκεί που πας να με βρεις
ρίχνω ένα καινούριο φράγμα.
Δεν είναι που δε θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.
Πρέπει να ελέγξουμε ως που τραβάει η δύναμή μας.
Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο
τα φράγματα να μη τα φτιάχνω μόνος μου
μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές
αλάζοντας το σχήμα και το χρώμα μου.
Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου
για τον εαυτό μου.

Τίτος Πατρίκιος