Για να συμβεί κάτι, πρέπει να το θέλεις πολύ. Χωρίς ημίμετρα και χωρίς κακομοιριές, χωρίς υπερβολική ετικέτα και ανάλυση. Τις περισσότερες φορές, όσα δε συμβαίνουν υποκινούνται από κάποιο λόγο. Η ακόμη χειρότερα, από την έλλειψή του.
Γυρίζω ξανά και ξανά μια συγκεκριμένη σκηνή στο μυαλό μου και αυτόματα, μου φέρνει πάντα το πιο ζεστό χαμόγελο στα χείλη.
Μέρα 1η – Yesterdays
Περνώντας σήμερα βιαστικά από το σταθμό του ΗΣΑΠ της Νέας Ιωνίας, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό ένα τραγούδι των «Guns ‘n’ Roses»: “Yesterdays got nothing for me, old pictures that I’ll always see, somethings are just better, if you only let them be…”
Γυρίζω ξανά και ξανά μια συγκεκριμένη σκηνή στο μυαλό μου και αυτόματα, μου φέρνει πάντα το πιο ζεστό χαμόγελο στα χείλη.
Μέρα 1η – Yesterdays
Περνώντας σήμερα βιαστικά από το σταθμό του ΗΣΑΠ της Νέας Ιωνίας, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό ένα τραγούδι των «Guns ‘n’ Roses»: “Yesterdays got nothing for me, old pictures that I’ll always see, somethings are just better, if you only let them be…”
Μέρα 2η- National Geographic
Η ζωή μας στο νησί θα μπορούσε να αποτελεί low budget παραγωγή του National Geographic με τίτλο «Οι φώκιες τον Αύγουστο». Λιαζόμαστε νωχελικά από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι και την ώρα που πέφτει ο ήλιος και κινούμαστε σε μια νοητή ακτίνα 10 περίπου μέτρων (σκηνή-ψάθες-νερό-ψάθες-σκηνή και πάει λέγοντας).
Μετά από μία σοκολατόπιτα που πρέπει να είχε περίπου 5.000 θερμίδες, ο Θεός με τιμώρησε και κλειδώθηκα στην τουαλέτα του «Αραχτοπωλείου». Ευτυχώς, με απεγκλώβισε ένας φέρελπις και αρκετά συμπαθητικός νεαρός.
Από τον Α. ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Άντε να δούμε τι θα δούμε.
Μέρα 3η – Είδα φως και μπήκα
Περιδιαβαίνοντας αμέριμνες στα σοκάκια της Χώρας, την προσοχή μου τράβηξε ένα στενάκι σκέτη γλύκα, με γλαστρούλες, φωτάκια και άλλα συναφή μπιχλιμπιτζούδια. Εκ φύσεως περίεργη, τράβηξα τη φίλη μου μέσα. Το στενάκι, σα βγαλμένο από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, μας έβγαλε σε μια κουκλίστικη αυλίτσα, εξίσου μαγική και πολύχρωμη, με φωτάκια, γλαστράκια, καμπανούλες και κεράκια, αλλά και μια χυμώδη ξανθιά που καπνίζοντας νωχελικά, μας καλωσόρισε όλο εγκαρδιότητα και νάζι. Και ενώ εγώ, έρμαιο του ενθουσιασμού, συνέχισα να αναφωνώ όλο έκπληξη και αφέλεια για το πόσο όμορφα ήταν όλα, η φίλη μου την ψιλιάστηκε τη δουλειά και προσπάθησε να με απομακρύνει διακριτικά. Εκεί εγώ, να λιώνω και να θαυμάζω και η χυμώδης ξανθιά να μας αποκαλεί «ματάκια της», «ψυχούλες της» και άλλα τινά, με μια φωνή λίγο πιο μπάσα απ’ ότι έπρεπε.
Εντάξει λοιπόν. Ανακαλύψαμε το μπουρδέλο της Χώρας. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις τυχαία έγιναν. Και αυτή η ξανθιά, τελικά μάλλον τραβεστί ήταν. Oh well.
Μέρα 4η – Τα φασόλια της οργής
Επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, πηγαίνοντας σε ένα εστιατόριο που λέγεται «Σκάνδεια», έβλεπα μια γιαγιά να καθαρίζει φασολάκια. Και ενώ τα φασολάκια δεν είναι και το καλύτερό μου, από την πρώτη μέρα μου καρφώθηκε να φάω ένα πιάτο φασολάκια λαδερά με φέτα. Τα φασολάκια μου έγιναν ψύχωση. Ολημερίς και οληνυχτίς, ονειρευόμουν φασολάκια. Ένα βαθύ, μυρωδάτο, λαχταριστό πιάτο καλοκαιρινά λαδερά φασολάκια, μετά από μια κουραστική μέρα στον ήλιο και τη θάλασσα. Φασολάκια. Φα-σο-λά-κι-α. Το απλό αυτό ταπεινό πιάτο μετουσιώθηκε στο μυαλό μου σε κάτι το υπερβατικό, κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο τέλος πάντων, κάτι πολύτιμο που απλά έπρεπε να αποκτήσω.
Με τα πολλά, το απόγευμα της τρίτης μέρας καθίσαμε στη Σκάνδεια. Με μία ηδονική προσμονή άνευ προηγουμένου, παρήγγειλα φασολάκια. Και ήρθαν. Νερόβραστα αμπελοφάσουλα σαλάτα. Ο κόσμος μου, το σύμπαν όλο κατέρρευσε.
Εδώ και δύο μέρες, κάθε πρωί, περνάω δίπλα από τη γιαγιά που καθαρίζει τα φασολάκια και της ρίχνω ένα βλέμμα όλο μίσος.
Μέρα 5η – Ο ιπτάμενος Ολλανδός
Ο θεότυφλος (θεόκουφος, χανσενικός έρωτας) με χτύπησε κατακέφαλα και ερωτεύτηκα ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, ορμώμενο από τις Κάτω Χώρες, που δουλεύει σε ένα μπακάλικο στη Χώρα. Έχει και μια δεύτερη δουλειά, στην οποία όμως δεν είναι πρέπον να αναφερθώ. Χμ.
Ως συνέπεια, που με βρίσκεις, που με χάνεις, στο μπακάλικο να αγοράζω τσιγάρα, τσίχλες, αντιηλιακά, after sun, αντικουνουπικά, ταμπόν, πατατάκια, μανταλάκια και άλλα χρηστικά αντικείμενα καλοκαιρινής κατανάλωσης. Και όλα αυτά ούσα φοβερά χαριτωμένη και μπλαζέ, με φόντο τα Κυθηραϊκά παξιμάδια ολικής άλεσης. Oh tempora, oh mores. Αν μη τι άλλο μου χρωστάει, γιατί κοντεύω να χρεοκοπήσω για πάρτη του.
Μετά από μία σοκολατόπιτα που πρέπει να είχε περίπου 5.000 θερμίδες, ο Θεός με τιμώρησε και κλειδώθηκα στην τουαλέτα του «Αραχτοπωλείου». Ευτυχώς, με απεγκλώβισε ένας φέρελπις και αρκετά συμπαθητικός νεαρός.
Από τον Α. ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Άντε να δούμε τι θα δούμε.
Μέρα 3η – Είδα φως και μπήκα
Περιδιαβαίνοντας αμέριμνες στα σοκάκια της Χώρας, την προσοχή μου τράβηξε ένα στενάκι σκέτη γλύκα, με γλαστρούλες, φωτάκια και άλλα συναφή μπιχλιμπιτζούδια. Εκ φύσεως περίεργη, τράβηξα τη φίλη μου μέσα. Το στενάκι, σα βγαλμένο από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, μας έβγαλε σε μια κουκλίστικη αυλίτσα, εξίσου μαγική και πολύχρωμη, με φωτάκια, γλαστράκια, καμπανούλες και κεράκια, αλλά και μια χυμώδη ξανθιά που καπνίζοντας νωχελικά, μας καλωσόρισε όλο εγκαρδιότητα και νάζι. Και ενώ εγώ, έρμαιο του ενθουσιασμού, συνέχισα να αναφωνώ όλο έκπληξη και αφέλεια για το πόσο όμορφα ήταν όλα, η φίλη μου την ψιλιάστηκε τη δουλειά και προσπάθησε να με απομακρύνει διακριτικά. Εκεί εγώ, να λιώνω και να θαυμάζω και η χυμώδης ξανθιά να μας αποκαλεί «ματάκια της», «ψυχούλες της» και άλλα τινά, με μια φωνή λίγο πιο μπάσα απ’ ότι έπρεπε.
Εντάξει λοιπόν. Ανακαλύψαμε το μπουρδέλο της Χώρας. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις τυχαία έγιναν. Και αυτή η ξανθιά, τελικά μάλλον τραβεστί ήταν. Oh well.
Μέρα 4η – Τα φασόλια της οργής
Επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, πηγαίνοντας σε ένα εστιατόριο που λέγεται «Σκάνδεια», έβλεπα μια γιαγιά να καθαρίζει φασολάκια. Και ενώ τα φασολάκια δεν είναι και το καλύτερό μου, από την πρώτη μέρα μου καρφώθηκε να φάω ένα πιάτο φασολάκια λαδερά με φέτα. Τα φασολάκια μου έγιναν ψύχωση. Ολημερίς και οληνυχτίς, ονειρευόμουν φασολάκια. Ένα βαθύ, μυρωδάτο, λαχταριστό πιάτο καλοκαιρινά λαδερά φασολάκια, μετά από μια κουραστική μέρα στον ήλιο και τη θάλασσα. Φασολάκια. Φα-σο-λά-κι-α. Το απλό αυτό ταπεινό πιάτο μετουσιώθηκε στο μυαλό μου σε κάτι το υπερβατικό, κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο τέλος πάντων, κάτι πολύτιμο που απλά έπρεπε να αποκτήσω.
Με τα πολλά, το απόγευμα της τρίτης μέρας καθίσαμε στη Σκάνδεια. Με μία ηδονική προσμονή άνευ προηγουμένου, παρήγγειλα φασολάκια. Και ήρθαν. Νερόβραστα αμπελοφάσουλα σαλάτα. Ο κόσμος μου, το σύμπαν όλο κατέρρευσε.
Εδώ και δύο μέρες, κάθε πρωί, περνάω δίπλα από τη γιαγιά που καθαρίζει τα φασολάκια και της ρίχνω ένα βλέμμα όλο μίσος.
Μέρα 5η – Ο ιπτάμενος Ολλανδός
Ο θεότυφλος (θεόκουφος, χανσενικός έρωτας) με χτύπησε κατακέφαλα και ερωτεύτηκα ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, ορμώμενο από τις Κάτω Χώρες, που δουλεύει σε ένα μπακάλικο στη Χώρα. Έχει και μια δεύτερη δουλειά, στην οποία όμως δεν είναι πρέπον να αναφερθώ. Χμ.
Ως συνέπεια, που με βρίσκεις, που με χάνεις, στο μπακάλικο να αγοράζω τσιγάρα, τσίχλες, αντιηλιακά, after sun, αντικουνουπικά, ταμπόν, πατατάκια, μανταλάκια και άλλα χρηστικά αντικείμενα καλοκαιρινής κατανάλωσης. Και όλα αυτά ούσα φοβερά χαριτωμένη και μπλαζέ, με φόντο τα Κυθηραϊκά παξιμάδια ολικής άλεσης. Oh tempora, oh mores. Αν μη τι άλλο μου χρωστάει, γιατί κοντεύω να χρεοκοπήσω για πάρτη του.
Μέρα 6η- Ο καταράκτης της Νεράιδας
Μέρα 7η – Παράλληλα σύμπαντα
Προσπαθώ να φανταστώ πως είναι να ζεις εδώ. Να συντονίζεσαι με τους ρυθμούς ανθρώπων που έχουν ξεχάσει την έννοια της λέξης ταχύτητα, Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και να αφήνεις τη μέρα να κυλάει, χωρίς να αγκυλώνει πουθενά. Να συναντάς άγνωστους ανθρώπους, να σου λένε καλημέρα και να το εννοούν.
Σήμερα κατέφτασε και ο Α., αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει την εξάτμιση της μηχανής του (ο λόγος της αργοπορίας του). Η συνύπαρξή μας χαρακτηρίζεται από οριακά συναισθήματα που κυμαίνονται από μία σχεδόν συνωμοτική οικειότητα και κατανόηση μέχρι την τέλεια ασυνεννοησία. Φέτος του δίνω κάποια ελαφρυντικά και ώρες-ώρες του φέρομαι λες και είναι μικρό παιδί, κάτι βέβαια που δεν είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας. Δεν μπορώ να πέσω στην παγίδα της εμπάθειας. Όσο και αν ακούγεται εγωιστικό, τα προβλήματά του ούτε είναι αλλά και ούτε θέλω να γίνουν και δικά μου.
Μέρα 8η – Ένα Μελιδόνι φέρνει το καλοκαίρι
Μέρα 9η – Force Majeure
Σήμερα η ανωτέρα βία μας χάλασε ελαφρώς τα σχέδια. Κάποια πλοία έμειναν στο λιμάνι και κάποιοι δεν ανέβηκαν ποτέ σ’ αυτά. Κάποιες ισορροπίες ανατράπηκαν και κάποιες άλλαξαν για πάντα. Κάποιους ανθρώπους τους καλωσορίσαμε ξανά στις ζωές μας και κάποιοι απομακρύνθηκαν ένα βήμα προς τα πίσω. Equilibrium. Αυτό το νησί έχει τη μαγική ιδιότητα να απαλύνει τα πάντα.
Το βράδυ ο Α. έμεινε μαζί μου στην παραλία. Μετά από ένα καταπληκτικό μεταμεσονύχτιο μπάνιο σε μια θάλασσα λάδι, μείναμε να χαζεύουμε τα άστρα. Νομίζω πως ποτέ δεν μου έχει μιλήσει με τόση ειλικρίνεια, ούτε και σε κανέναν άλλο τώρα πρόσφατα. Κουβαλάει και αυτός το φορτίο του, αλλά εγώ δεν έχω υπομονή. Η επιδερμικότητα των όσων συμβαίνουν γύρω μου δεν παύει να με σοκάρει.
Μέρα 10η – Θράσος
Η σημερινή μέρα χαρακτηρίστηκε από ένα ατυχές περιστατικό, στο οποίο δεν είχα την παραμικρή όρεξη να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα, για να μη χαλάσω την ηρεμία των διακοπών μου. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν υπάρχει λόγος, θα αρκεστώ λοιπόν στο να πω πως το θράσος μερικών ανθρώπων πραγματικά δε γνωρίζει όρια και πως το να γίνεις αναξιοπρεπής είναι τελικά πολύ πιο εύκολο από ότι φαίνεται.
Μέρα 11η – Τα ξιπάσματα
Τελικά, παρά το άπλετο φως που σε μέρη γίνεται αδυσώπητο, το νησί είναι γεμάτο ανατριχιαστικές ιστορίες και τρομακτικές παρουσίες. Πριν από πέντε αιώνες περίπου, ο Μπαρμπαρόσα το πέρασε ολόκληρο από μαχαίρι. Άνθρωποι έχουν πηδήξει από απόκρημνα βράχια για να μην πέσουν στα χέρια των πειρατών, γυναικόπαιδα που έχουν κρυφτεί σε πηγάδια σφαγιάστηκαν, μια ολόκληρη πόλη κείτεται ακατοίκητη και ερειπωμένη. Στους νερόμυλους νεράιδες σε «χαλάνε» και σου παίρνουν τα μυαλά. Άνθρωποι βλέπουν τρομακτικά όνειρα και υπάρχουν μέρη που οι παλιοί δεν τολμάνε να επισκεφτούν ούτε γι’ αστείο. Στο λοιμοκαθαρτήριο στο Καψάλι, οι άρρωστοι-φυλακισμένοι υπέμεναν μαρτυρικά τη μοίρα τους, χωρίς καμιά ελπίδα.
Έχω σαγηνευτεί. Έχω ανοίξει διάπλατα τα μάτια και αφουγκράζομαι το μύθο που ντύνει το νησί. Μπάντα-λάντρα. Απ’άκρη σε άκρη.
Μέρα 12η – Μπαρμπαρόσα
Σήμερα, κατεβαίνοντας σε ένα καινούριο μπαράκι στην παραλία Λαγκάδας στην Αγία Πελαγία, είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε έναν μπάρμαν που μας συστήθηκε ως ο ξακουστός Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα αυτοπροσώπως. Με σάρκα και οστά. Έχοντας πάθει ψύξη, είχε πλακωθεί στα έμπλαστρα, έστριβε ολόκληρος σαν το λύκο και μας κερνούσε αυτοσχέδια σφηνάκια, μέσα σε έναν χείμαρρο διηγήσεων, νουθεσιών και τρελού γέλιου.
Έχω γελάσει τόσο πολύ από τότε που ήρθαμε, που αν ήμουν έστω και λιγάκι προληπτική, θα ήμουν πεπεισμένη πως θα κλαίω γοερά όλο το χειμώνα.
Μέρα 13η – Βαρύτητα & Αδράνεια
Σήμερα μεταφερθήκαμε από τα Φράτσια στα ενοικιαζόμενα του κυρ Νίκου στον Κάλαμο. Χωρίς να θέλω να γίνω κακιά, ο κυρ Νίκος, αν και ψυχούλα, μου θυμίζει αμυδρά τον Norman Bates και το πανδοχείο του. Στο ευρύτερο πνεύμα του σουρεαλισμού που ντύνει το νησί, ο κυρ Νίκος, μετανάστης γαρ, μας μιλούσε στα Αγγλικά, μας έφερε δύο μικρά μυρωδάτα πεπόνια από τη «μπαμπακία» του, αλλά και δύο δακτυλογραφημένα φύλα, στα οποία ανέλυε πως με τη βοήθεια της βαρύτητας και της αδράνειας, είναι δυνατόν να κινήσεις τα αυτοκίνητα χωρίς βενζίνη.
Το ότι θα βρίσκαμε τη λύση για το ενεργειακό πρόβλημα στον Κάλαμο στις διακοπές μας, ποιος να μου το ΄λεγε.
Μέρα 14η – Επιτέλους, Νιρβάνα
Είναι 10 το πρωί, κάθομαι ολομόναχη κάτω από μια κληματαριά, ακούω τα τζιτζίκια και τρώω φρέσκα, παγωμένα σύκα από το ψυγείο. Το κεφάλι μου έχει γεμίσει ιστορίες και νομίζω πως 14 ολόκληρες μέρες στο νησί, δεν έχω υπάρξει πιο ήρεμη και πιο ευτυχισμένη.
Μέρα 15η – Αναχώρηση
Στη σκέψη πως θα πρέπει να ξαναφορέσω ρούχα και παπούτσια, με πιάνει απελπισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου