Deborah Kerr (1921-2007)

Easily, from Here to Eternity.

Haiku της Alison Fell

When you come visit me in the winter
Don’t be deterred
By the curtain of icicles over the door.
Just bring your sharpest sword.

Couple

Night falls
And after night darkness
And after darkness
Eyes
Hands
And breathing, breathing, breathing…
And the sound of water
Dripping from the faucet drop by drop by drop

Then two red glows
Of two lit cigarettes
Tick tock of the clock
And two hearts
And two solitudes

Forugh Farrokhzad

Χίμαιρα

Πριν από μερικές μέρες, την ώρα που γύριζα από το γραφείο, είδα μια γιαγιούλα να προσπαθεί να περάσει έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης. Παρά την προχωρημένη ηλικία της, ήταν μια απ’ αυτές αυτές τις αρχοντικές γυναίκες που προσέχουν τον εαυτό τους, με το άσπρο μεταξωτό πουκαμισάκι της, τα μαύρα παπούτσια με το ελάχιστο τακουνάκι, με μια σειρά πέρλες στο λαιμό και τα κάτασπρα μαλλιά της καλοχτενισμένα. Δεν πρόλαβε να περάσει το δρόμο πριν το φανάρι αλλάξει σε κόκκινο και λίγο πριν πατήσει στο πεζοδρόμιο, ένας νεαρός οδηγός έβγαλε το κεφάλι από το αυτοκίνητο και τη στόλισε με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Το κωλόγρια πρέπει να ήταν το πιο ανάλαφρο. Η γιαγούλα έχασε την αυτοκυριαρχία της και στραβοπάτησε, αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Αμέσως μετά μάζεψε το κουράγιο της και απλά, συνέχισε να περπατάει.

Η σκηνή με γέμισε με απερίγραπτη θλίψη. Θυμήθηκα μια φράση από ένα διήγημα που έγραψα πριν από υπερβολικά πολλά χρόνια, «καθώς περπατούσα στο δρόμο, την κοίταξα στα μάτια με την υπεροψία των δεκαεφτά μου χρόνων». Δε μιλούσα καν για μια γιαγιά, αλλά για τη θριαμβευτική αναμέτρησή μου στο δρόμο με μια τριαντάρα, που ήδη είχε αρχίσει να βαραίνει. Τώρα βλέπω εγώ η ίδια τον θρίαμβο να καθρεφτίζεται στα μάτια των δεκαεφτάχρονων κοριτσιών που με προσπερνάνε στο δρόμο και γελάω με την διαπίστωση πως όταν είσαι νέος, η αυθάδεια και η υπεροψία δε σε αφήνουν να δεις πως δε θα ζήσεις για πάντα.

Υπάρχει κάτι το τραγικά αδυσώπητο σ όλη αυτή τη διαδικασία. Γιατί και η γιαγούλα κάποτε υπήρξε δεκαεφτά, και τριάντα. Κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού και μέσα σε μισοσκότειενες κάμαρες, υπήρξε σώμα που ξυπνούσε τον πόθο και έδινε ηδονή, πριν δει αυτό το σώμα να συρρικνώνεται και να χάνει τη μάχη με το χρόνο. Και αυτή ξύπνησε ένα πρωί και κοίταξε στον καθρέφτη και είδε να την κοιτά μια ξένη. Και αυτή συμβιβάστηκε με μια ζωή άφυλη, τα χέρια που τρέμουν, το αργό βήμα και την περιφρόνηση στο δρόμο. Και με μια ζωή εσωτερική, όσο και επώδυνη, με την όποια επίκτητη σοφία να παύει να ‘ναι πανάκεια για τη φθορά του χρόνου.

Because maybe

Today is gonna be the day

That they're gonna throw it back to you

By now you should've somehow

Realized what you gotta do

I don't believe that anybody

Feels the way I do about you now

Backbeat the word was on the street

That the fire in your heart is out

I'm sure you've heard it all before

But you never really had a doubt

I don't believe that anybody feels

The way I do about you now

And all the roads we have to walk along are winding

And all the lights that lead us there are blinding

There are many things that I would

Like to say to you I don't know how

Because maybe

You're gonna be the one who saves me ?

And after all

You're my wonderwall

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί...

Τις τελευταίες μέρες, γυρίζω από γραφείο σε γραφείο με ένα χαμόγελο από το ένα αφτί ως το άλλο. Μερικοί συνάδελφοι το βρήκαν άκρως προσβλητικό και άκαιρο, να μη πω πως το αποκάλεσαν και παντελή έλλειψη τακτ. Πιάνω που και που βέβαια κανένα ζηλόφθονο βλέμμα και η αλήθεια είναι πως καναδυό τελείως απελπισμένοι μου έτριψαν το χέρι για να πάρουν λίγη από την τύχη μου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Διοίκηση (αυτή η απρόσωπη οντότητα με την οποία έχω πιει κατά καιρούς ποταμούς αλκοόλ) μου συμπεριφέρεται σαν να της σκότωσα τη μάνα, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την φριχτή μου υποψία πως δε δουλεύω σε εταιρία, αλλά στην παιδική χαρά και μαλώνουμε για το ποιος θα πάρει το κουβαδάκι. Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι καλύτερο, ή μάλλον κάτι περισσότερο αξιοπρεπές. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και όχι.
Ένα μήνα πιο πριν υπέβαλλα την παραίτησή μου. Έκτοτε, μετράω τις μέρες με την προσμονή ενός παιδιού και με την απληστία του φυλακισμένου. Και δεν υπερβάλλω καθόλου. Η αλήθεια είναι βέβαια πως μετά από τόσα χρόνια είχα μερικές αμφιβολίες, αλλά τις διέλυσε ως δια μαγείας το αφεντικό ρωτώντας με σε μια συνάντηση αν ξέρω να διαβάζω. Νομίζω πως τελικά αυτή η ατάκα έκανε όλη τη διαφορά. Μετά από οκτώμισι εξαντλητικά χρόνια, που μόνο κώλο δε δώσαμε γι’ αυτή την κωλο-εταιρία, εν μέσω ξενυχτιών, εξοντωτικών προθεσμιών και προσβλητικών συμπεριφορών (να μην αναφέρω τα γαλόνια καφέ παντός τύπου που έχω φτιάξει), ήταν αν μη τι άλλο άτοπο. Αχ, στ’ αλήθεια τώρα πια, η κορυφή έχει πολύ μοναξιά.
Ίσως τελικά η αρρώστια μου να ήταν ότι καλύτερο μου συνέβη φέτος. Μου άφησε ένα πολύτιμο δώρο, και αυτό δεν είναι άλλο από την απόλυτη περιφρόνηση σε ανθρώπους που δε με σέβονται ή με προσβάλλουν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Και την συναίσθηση του τι είμαι.
Εν μέσω τυμπανοκρουσιών λοιπόν, η Lenna εγκαταλείπει το σπίτι του Big Brother. Τρελά, τρελά, τρελά ευτυχισμένη.

Yummy

Θα-βάλω-τα-δαχτυλάκια-στο-βαζάκι-με-το-μέλι.

I dream of cake

Ονειρεύομαι πάστες.

Κάνω δίαιτα και αντί να βλέπω στον ύπνο μου σφριγηλά αντρικά κορμιά, ονειρεύομαι πολύχρωμες, πλουμιστές και αφράτες πάστες.

Merde.

Το σώμα του εγκλήματος

Το σώμα έχει μια κρυφή ζωή δική του, που δεν κυβερνάται απ' το μυαλό και ενίοτε, ούτε απ' την καρδιά. Το σώμα έχει μια μυστηριακή δύναμη ν’ αποφασίζει μόνο του ποιον συμπαθεί και ποιον όχι. Το σώμα επιλέγει, οσφραίνεται ή απορρίπτει με βάση το άγγιγμα ή την αίσθηση που έχουν τα χείλη. Το σώμα ηλεκτρίζεται παράλογα και ακατανόητα, το σώμα επιλέγει. Το σώμα αντιδρά με αποστροφή, τινάζεται, αποφεύγει τα αγγίγματα που είναι λάθος. Το σώμα έχει μια ζωή δική του, ακατάληπτη και τόσο γλυκιά, που δεν προσεγγίζει καμία λογική. Το σώμα έχει ένα υπόβαθρο, δισεκατομμύρια κύτταρα που αναταράζονται, έλκονται και απωθούνται, ενίοτε γητεύονται. Το σώμα είναι ένας μικρόκοσμος, με δικούς του, απόλυτους νόμους και κανόνες. Το σώμα διατάσει και εκτελεί-και δεν απολογείται.

Gather me safely in

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I'm gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove
Dance me to the end of love

Oh baby, baby it's a cruel world

Ανιδιοτέλεια

I'll be your mirror, reflect what you are

Shiny, shiny, shiny boots of leather
Whiplash girlchild in the dark
Clubs and bells, your servant, don't forsake him
Strike, dear mistress, and cure his heart